Της μιας δραχμής τα γιασεμιά
γεμίζουν το άδειο το τραπέζι.
Μα της μοίρας τα αιχμηρά καρφιά
κάνουν το δάκρυ μου αμέσως να τα μαραίνει.
Της μιας δραχμής τα γιασεμιά
με το άρωμα σου μιλάνε
μα τα γλυκά τους λόγια χάνονται
σε μια λίμνη από κλάματα που πολύ πονάνε.
Της μιας δραχμής τα γιασεμιά
την αγάπης μας θυμίζουν
μα είσαι τώρα μακριά
και έπαψαν πια να μοσχομυρίζουν
Της μιας δραχμής τα γιασεμιά
μου τα χάριζες σε κάθε ραντεβού μας.
Μου ΄λεγες πώς η αγάπη μας
σαν το άρωμα τους θα μοσχοβολάει.
Της μιας δραχμής τα γιασεμιά
τον πόνο μόνο μου θυμίζουν.
Ήταν της μοίρας μας γραφτό
τώρα οι δρόμοι μας χωρίζουν.
Της μιας δραχμής τα γιασεμιά
δεν αντέχω άλλο την οσμή τους
με πιάνουν τα αναφιλητά
κλαίω κι εγώ μαζί τους.
Αττίκ, Στίχοι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου