Mετά την όποια πτώση
και το ξεπέρασμα της όποιας επίπτωσης
η Δύναμη που απορρέει απο μέσα μας
έχει ασύλληπτη ένταση
"Τον είδα.!
Μια γέφυρα στα πόδια του
Και κάτω της ο χρόνος κυλούσε
Τη ρευστή τυραννία του Οδύνη
Υψωνε το βλέμμα του στο αρχαίο φως καθώς
Εσμιγε η σιωπή του με τ`αρχαία λιθάρια
Και στα χέρια του σπαραγμένος ο ορίζοντας
Παράδιδε την κυανή του έκταση στο τίποτα
Το πρόσωπο του απο νύχτα και στα μάτια του
Μια δέσμη φθαρμένες αχτίδες
Αδραχνε τη σιωπή του ασύλληπτου..
Κι εκείνος σκαρφαλώνει το πάθος
Με τα πέντε καρφιά δεμένα σ`εναν κόμπο οδύνης
Σκαρφαλωνει τη νυχτα γραφοντας
Μοναξιά στις σελίδες της φωτιάς
Ανέμους σέρνει ξοπίσω του ο αντίλαλος
Μα αυτός γελά γιατί πιστεύει
Αυτός περιφρονεί γιατί πιστεύει
Και μέσα απ`τ`αδηφάγο προσωπείο της νύχτας
Οπτασίες υψώνουν το τίποτα στο τίποτα
Υψώνουν τη σιωπή στη σιωπή
Μα αυτός γελά...γελά γιατί πιστεύει
Πως ψηλά στην κορφή του Αγώνα του
Αγριολούλουδα του βουνού
θα ανθίσουν..."
aeriko
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου