Κι όμως γίνεται έργο

του Ηλία Μαμαλάκη

Που λέτε φίλες και φίλοι την ημέρα που τα μέσα μαζικής μεταφοράς και τα ταξί είχαν ολική απεργία η μαμά μου το βράδυ κατά τις 8.00 αποφάσισε να τηγανίσει πατατούλες. Έβαλε το κατσαρολάκι με το λάδι πάνω στο μάτι και μέχρι να ζεσταθεί πήγε να δει λίγη τηλεόραση. Μόνο που ξεχάστηκε και το λάδι ζεστάθηκε πάρα πολύ και πήρε φωτιά. Μόλις το κατάλαβε, πήγε να τη σβήσει με μια νάιλον κουβέρτα. Έγινε μπουρλότο η κουβέρτα και τελικά με πολύ μεγάλη ψυχραιμία έσβησε τη φωτιά με πολλές απώλειες, τόσο υλικές (θέλει βάψιμο όλο το σπίτι, αλλαγή κάποια ντουλάπια και ο απορροφητήρας), αλλά και σωματικά (εγκαύματα και ουλές από σπασμένο γλόμπο).

Οι καλοί γείτονες ειδοποίησαν το ΕΚΑΒ και φυσικά εμάς, εμένα και τον αδελφό μου. Ο αδελφός μου τη συνόδευσε με το ασθενοφόρο μέχρι τον Ευαγγελισμό και εγώ πήγα και τους βρήκα εκεί. Εφημέρευε ο Ευαγγελισμός. Την είχαν βάλει στο φορείο και την είχαν πάει στην άκρη ενός μεγάλου δωματίου όπου τουλάχιστον 10 νέοι γιατροί χειρουργικής ειδικότητας προσπαθούσαν με τιτάνιο τρόπο να μαζέψουν τα αμάζευτα.

Πήγα και στάθηκα δίπλα στην μάνα μου. Ήταν ήρεμη και ψύχραιμη. Ήδη της είχαν δώσει τις πρώτες βοήθειες. Ένας από τους νέους χειρουργούς τις έραψε τις ουλές.

Οι ΩΡΛ είχαν φοβηθεί αλλοίωση του αναπνευστικού από τις αναθυμιάσεις. Της είχαν βάλει ορούς με τα ανάλογα φάρμακα και της είχαν εξετάσει την αναπνευστική οδό για να δουν το επίπεδο του οιδήματος. Περιμέναμε λοιπόν για να δούμε την εξέλιξη. Η μάνα ξαπλωμένη και εγώ δίπλα της. Και τότε συνειδητοποίησα το θαύμα που γινότανε μέσα. Όλα τα ατυχήματα της Αθηνών – Κορίνθου ήταν μαζεμένα στο δωμάτιο.

Εγκεφαλικές κακώσεις, σχισμένα πόδια και χέρια, τρελαμένοι τραυματίες και γιατροί και νοσοκόμες που ασταμάτητα έτρεχαν από τον έναν στον άλλον. Δεν είδα κανέναν να τεμπελιάζει, δεν είδα κανέναν να αδιαφορεί και μέσα σε όλο αυτό το χάος είδα ακόμα και νοσοκόμες να παρηγορούν ασθενείς που κλαίγανε.

Η προϊσταμένη νοσοκόμα που ούτε το όνομά της δεν γνωρίζω, χειριζόταν γιατρούς, νοσοκόμες, νοσοκόμους, τραυματιοφορείς, αλλά και συγγενείς των ασθενών με ικανότητα top manager. Την θαύμασα και τη ζήλεψα.

Στο καταρρέον κράτος που ζούμε με τις τεράστιες νοσοκομειακές ελλείψεις που έχουμε αυτή τη στιγμή υπάρχουν γιατροί που παράγουν έργο. Υπάρχουν γιατροί που με τον πενιχρό μισθό τους κάνουν δύσκολες εφημερίες, που σώζουν ζωές. Τα μέσα που διαθέτουν είναι ελάχιστα γι’ αυτό και υπάρχουν καθυστερήσεις. Όμως γίνεται έργο.

Ο τρόπος που συμπεριφερθήκανε στη μάνα μου, ο τρόπος που την νοσηλεύσανε έδειχνε βαθιά γνώση και δεν άφησαν τίποτα που να μην το κάνουν και ήταν απαραίτητο για την περίπτωσή της. Δεν το κάνανε γιατί ήμουνα εγώ εκεί, είχαν ξεκινήσει προτού με δουν. Έχω παράπονα με πάρα πολλούς γιατρούς ιδιαίτερα τους υψηλά ιστάμενους για κατάχρηση φαρμάκων και υλικών. Μα σε αυτά τα νέα παιδιά που εκτός από γιατροί είναι και manager και διαχειριστές δύσκολων καταστάσεων, θέλω να πω ένα μεγάλο μπράβο σε όσα κάναν στη μάνα μου και σε όλους τους αρρώστους.

πηγή