Το υπέροχο σχήμα αιωνόβιου δέντρου…

ΤΟ ΥΠΕΡΟΧΟ ΣΧΗΜΑ ΑΙΩΝΟΒΙΟΥ ΔΕΝΤΡΟΥ ΣΕ ΜΟΝΑΧΙΚΟ ΑΓΡΟ

Ήταν εκεί από την αρχή! Από την πρώτη στιγμή που ήρθαμε στην περιοχή -στο Καπανδρίτι- ψάχνοντας οικόπεδο για να κτίσουμε. Εκείνο ήταν πάντα εκεί! Είναι εκεί πάνω από εκατό χρόνια, αφού και ο γηραιότερος στην περιοχή, που είναι γύρω στα ενενήντα, το θυμάται, «τόσο μεγάλο από πάντα»! Βρίσκεται σ’ ένα λόφο, καμιά πεντακοσαριά μέτρα μακριά από τον κεντρικό δρόμο απ’ όπου πέρασα αρκετές φορές. Ακόμα και σήμερα δεν μπορώ να καταλάβω πώς δεν το πρόσεξα από την αρχή. Τον περισσότερο καιρό είναι κανείς τόσο απορροφημένος με τον εαυτό του, που δεν βλέπει γύρω του.
Το πρόσεξα πολλούς μήνες μετά. Το πρώτο πρωινό που ξύπνησα στο σπίτι που είχαμε φτιάξει. Ήταν εκεί μπροστά μου, κάπου δύο χιλιόμετρα μακριά, στον απέναντι λόφο, ακίνητο μέσα στην πρωινή πάχνη, επιβλητικό, αυστηρό, απίστευτα όμορφο, και λες κι εκείνη η σιωπή που υπήρχε εκείνη την ώρα έβγαινε μέσα απ’ αυτό το δέντρο και απλωνόταν παντού. Πήρα τ’ αυτοκίνητο και σε λίγο βρέθηκα στον απέναντι λόφο.
Βρέθηκα μπροστά σε μία αιωνόβια βελανιδιά. Είδα ότι θα πρέπει να είναι μεγάλης ηλικίας, αλλά υπήρχε μια φρεσκάδα πάνω του λες και μόλις είχε φυτρώσει. Τα φύλλα του γυάλιζαν πεντακάθαρα κάτω από τον πρωινό ήλιο. Η συμμετρική ομορφιά του δέντρου έδινε σχήμα στον ουρανό, και καθώς ήταν τυλιγμένο με το φως του πρωινού, έμοιαζε να είναι το μόνο αληθινά ζωντανό πλάσμα στον κόσμο.
Βρισκόταν στο κέντρο ενός μεγάλο αγρού, με μία μοναχικότητα γεμάτη αξιοπρέπεια. Ήταν Άνοιξη. Κάθισα στο χώμα ακουμπώντας στον τεράστιο κορμό της, νοιώθοντας μία απίστευτη ενέργεια να με γεμίζει! Η βελανιδιά κι εγώ είχαμε γίνει φίλοι.
Από τότε άρχισα να την επισκέπτομαι κάθε φορά που είχα λίγο καιρό. Ήταν όπως έχεις ένα φίλο στα χρόνια της εφηβείας και θέλεις να είσαστε όσο πιο πολύ γίνεται μαζί. Κι ύστερα κάποια μέρα, μεταφράζοντας το βιβλίο ενός φιλόσοφου, έπεσα πάνω στη φράση, «το υπέροχο σχήμα αιωνόβιου δέντρου σε μοναχικό αγρό». Έτσι μου ήρθε η ιδέα ενός βιβλίου. Άρχισα να πηγαίνω σχεδόν κάθε μέρα, επί ένα χρόνο, σε διαφορετικές ώρες, με την φωτογραφική μου μηχανή – όχι την ψηφιακή. Μάζεψα 405 slights. Ύστερα από ένα χρόνο διάλεξα τα καλύτερα από αυτά, και μαζί με μερικά κείμενα για δέντρα, αυτού του φιλόσοφου σχεδίασα αυτό το άλμπουμ.

Καθώς ο ήλιος σηκώνεται αργά πάνω από τον ορίζοντα, πάνω από τα δέντρα, αυτό ειδικά το δέντρο γίνεται ξαφνικά χρυσαφί.Όλα τα φύλλα λάμπουν από ζωή και καθώς περνάει η ώρα κοιτάζοντάς το, αυτό το δέντρο -που το όνομά του δεν έχει σημασία, εκείνο που έχει σημασία είναι το ίδιο το όμορφο δέντρο- μοιάζει να καλύπτει όλη την περιοχή με μια εξαιρετική ποιότητα. Καθώς ο ήλιος ανεβαίνει λίγο ψηλότερα τα φύλλα αρχίζουν να τρεμουλιάζουν, να χορεύουν. Και κάθε στιγμή που περνάει μοιάζει να δίνει στο δέντρο μια διαφορετική ποιότητα. Πριν ανατείλει ο ήλιος έχει μια μελαγχολική αίσθηση, ήσυχη, απόμακρη, γεμάτη αξιοπρέπεια. Όταν αρχίζει η μέρα τα φύλλα του, με το φως να πέφτει επάνω τους, χορεύουν και σου δίνουν εκείνη την παράξενη αίσθηση της μεγάλης ομορφιάς. Γύρω στο μεσημέρι οι σκιές του βαθαίνουν και μπορείς να καθίσεις εκεί προστατευμένος από τον ήλιο, παρέα με το δέντρο, χωρίς ποτέ να νιώθεις μόνος. Καθώς κάθεσαι εκεί υπάρχει μια σχέση βαθιά, σταθερή, σίγουρη και με μια ελευθερία που μόνο τα δέντρα μπορούν να ξέρουν.

Το σούρουπο, όταν στα δυτικά οι ουρανοί παίρνουν φωτιά από τον ήλιο που δύει το δέντρο – σιγά σιγά – καθώς κλείνεται στον εαυτό του γίνεται μουντό, σκοτεινό. Ο ουρανός γίνεται κόκκινος, κίτρινος, πράσινος, αλλά το δέντρο παραμένει ήσυχο, κρυφό και ξεκουράζεται για τη νύχτα.

Πόσο λίγοι βλέπουν με την καρδιά τους τα βουνά ή ένα σύννεφο ή κάποιο δέντρο! Ρίχνουν μια ματιά, κάνουν κάποιο σχόλιο και προσπερνάνε. Οι λέξεις, οι χειρονομίες, οι σκέψεις, τα συναισθήματα σε εμποδίζουν να δεις. Δίνονται ονόματα στα δέντρα, στα λουλούδια, κατατάσσονται σε κάποιο είδος κι αυτό είναι όλο. Βλέπεις ένα τοπίο μέσα από ένα παράθυρο κι αν τυχαίνει να κάποια εξοικείωση με τη ζωγραφική λες -αμέσως σχεδόν- ότι μοιάζει με κάποιους μεσαιωνικούς πίνακες ή αναφέρεις το όνομα του τάδε μοντέρνου ζωγράφου. ‘Η αν πάλι είσαι συγγραφέας, το κοιτάς με σκοπό να το περιγράψεις μετά. Μπορεί να είσαι καλλιτέχνης και να μην έχεις προσέξει ποτέ την καμπύλη κάποιου λόφου ή τα λουλούδια στα πόδια σου· είσαι παγιδευμένος στο να παλεύεις καθημερινά να γίνεις κάποιος κι οι φιλοδοξίες σου σ’ έχουν αρπάξει απ΄ το λαιμό. Κι αν κάνεις κάποια δουλειά που σε υποχρεώνει να περνάς τη ζωή σου κάθε μέρα από τις οχτώ έως τις πέντε σε ένα γραφείο, πιθανόν να μην βλέπεις ποτέ, τίποτα.

ΑΝΟΙΞΗ

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

ΧΕΙΜΩΝΑΣ

Έχετε προσέξει ποτέ πόσο όμορφο είναι κάποιο δέντρο που ορθώνεται γυμνό κόντρα στον ουρανό; Όλα τα κλαδιά του είναι σαν ζωγραφισμένα και η γύμνια του είναι ένα ποίημα, ένα τραγούδι. Όλα τα φύλλα του έχουν χαθεί και περιμένει την άνοιξη. Κι όταν θα έρθει η άνοιξη θα ξαναγεμίσει το δέντρο με τη μουσική από πολλά φύλλα, που όταν περάσει η εποχή τους θα πέσουν κι αυτά και θα τα παρασύρει ο άνεμος, κι έτσι είναι όλη η ζωή.

πηγή