Αυτό που φοβάμαι, είναι οι μαχαιριές πίσω από την πλάτη κι αυτή η επιμονή αποδοχής κι επιβεβαίωσης.. το ψεύτικο χαμόγελο που σβήνει μετά το τέλος της συνάντησης κι αυτό το συνεχές αράδιασμα του ''εγώ'' και των ''επιδόσεων''..
Αυτό που χαίρομαι, είναι οι άνθρωποι που έχουν να δώσουν και μη με ρωτήσεις πως τους αναγνωρίζω, φωτεινά σημάδια.. που φωνάζουν από μακριά..
1 σχόλιο:
προσυπογράφω!
Δημοσίευση σχολίου