ταξίδι

μία σε βλέπω στη φωτια

και δύο που σε χάνω

το καναβάτσο σκίστηκε

και το πανι λειψο

ο ήλιος φτάνει στο ζενιθ

μετριέμαι μα δε φτάνω

νύχτα που πέφτω να σε βρω

και φτάνω στο βυθο

μια που χτυπάνε το καρφι

στο πέταλο χιλιάδες

η κουπαστη αυτομόλησε

δεν έχω να πιαστω

κι όπως στ αμπάρι ασφυκτιουν

Σάτυροι και Μαινάδες

μοιάζει φανάρι τ'όνειρο

πιασμένο στον ιστο

γοργόνα του ακρόπρωρου

βούτηξες κι εξεχάστης

κι έμεινε η πλώρη ορφανη

χτυπάει ο καιρος

αν σ'έκλεψε η θάλασσα

χαλάλι και χαρα της

το κύμα αν βαρέθηκες

άντρας σου ο ωκεανος

κλείνω στη χούφτα

μια ουγγια αζτέκικο χρυσάφι

του Ποσειδώνα τάξιμο

λάφυρο, φυλαχτο

ταξίδι στερνοτάξιδο

στη μακρυνη μου Ιθάκη

πορεία τυφλη και σίγουρη

αν βρω, ν αξιωθω...

τό'χα αρχίσει καιρο

το τελείωσα το Σάββατο το βράδυ

δίπλα στη θάλασσα

σε ένα μώλο του Κορινθιακου...

Ενυδρείον