του Γιάννη Ευθυμιάδη
Δε μου χρειάζεται να ακούω τη φωνή σου για να σου απαντήσω
Πάντα απαντούσα στην ανάγκη
Κι ούτε που πρέπει να ’σαι εδώ για να σ’ αγγίζω
...Είσαι ένα χάραγμα στη δεξιά παλάμη μου
Άλλοτε πάθους, θλίψης, άλλοτε μιας απορίας ατέλειωτης
Μ’ ένα περίεργο χαμόγελο στα χείλη
– Σου έχουν μιλήσει για το αλλόκοτο χαμόγελο παιδιού και αινίγματος; –
Κάνεις να πολεμώ τον εαυτό μου:
Να σε φιλήσω ή να σε κοιτάξω;
Κι ύστερα όλο φεύγω, κι όλο μυρίζω αγάπη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου