Τρείς μαχαιριές στο σώμα της Αθήνας

Του Στέλιου Μάινα

Δικαιούμαι δια να ομιλώ.

Όχι μόνο γιατί κι εγώ υπήρξα θύμα δολοφονικής επίθεσης, αλλά γιατί θα ήταν βλακώδες να με χαρακτηρίσει κανείς άνθρωπο κακών προθέσεων, πως μιλώ άκριτα, και ωθούμενος περισσότερο απ’ το θυμικό παρά απ’ τη λογική. Παρά το ότι έχω πληρώσει, για όποια θέση έχω πάρει, μιλώντας για το αυτονόητο. Μα κι εδώ για το αυτονόητο πρόκειται, απ’ την αντίθετη πλευρά, κι όποιος δεν μπορεί να δει κι απ’ τις δυο μεριές, είναι ή τυφλός ή πονηρός. Κι εδώ, αγαπητοί συμπολίτες, συμβαίνει καθημερινά το αδιανόητο.


Φωνάζεις βοήθεια και δεν υπάρχει άνθρωπος να σου δώσει ένα χέρι, το αδιανόητο, πεθαίνεις για ένα δεκάευρο, γιατί στραβοκοίταξες, γιατί τόλμησες να κυκλοφορήσεις νύχτα, το αδιανόητο, γιατί τόλμησες να μείνεις στο κέντρο της Αθήνας. Δεν το πίστευα όταν το άκουσα, ήλπιζα πως δεν θα...φτάναμε σ’ αυτό το σημείο, να σε σφάζουν σαν αρνί για μια κάμερα, για ένα πορτοφόλι. Τι άνθρωποι είναι αυτοί που τόσο χαμηλά στην ιεράρχηση αξιών τους έχουν βάλει την ανθρώπινη ζωή;
Εμείς οι κάτοικοι του κέντρου απευθύνουμε έκκληση για προστασία, πριν μας κυριεύσει ο χειρότερος εχθρός, ο φόβος.
Ομολογώ πώς κι εγώ φοβάμαι να κυκλοφορήσω νύχτα στη γειτονιά μου.
Το κέντρο της Αθήνας, αυτό που τόσο έχουμε αγαπήσει, κάθε άλλο παρά Αθήνα θυμίζει Μπογκοτά ναι, Μέξικο Σίτυ ναι, Κολομβία ναι, όχι όμως πόλη μιας ευνομούμενης Πολιτείας. Όχι. Δεν είναι δυνατόν να αισθάνεσαι ασφαλής ξημερώματα στο Χάρλεμ, και να τρέμεις μέρα μεσημέρι στο σπίτι σου!!!
Αυτές οι τρεις μαχαιριές , έπεσαν στο σώμα της Αθήνας. Η Αθήνα, αν δεν είναι νεκρή ψυχορραγεί, κύριε Καμίνη. Το κέντρο καταρρέει, η πόλη μας καταρρέει κύριε Καμίνη, σε δραματικούς τόνους σας απευθύνουμε έκκληση για βοήθεια, για να τονώσετε το αίσθημα ασφάλειας , για να μην αισθανόμαστε ξένοι στην πόλη μας,
Ανοίχτε επιτέλους το σταθμό του ηλεκτρικού στη Πλατεία, μπας και συνδεθεί επιτέλους με τον πολιτισμό!!!!!!! Βοηθήστε αυτούς τους απελπισμένους επαγγελματίες που εγκαταλείπουν τα μαγαζιά και τις επιχειρήσεις τους
Φωταγωγήστε τους δρόμους μας, τα στενά που μας επιτίθενται μόλις πέσει ο ήλιος.
Κάντε Δημοτικές περιπολίες, πόσο αίμα πρέπει να χυθεί για να καταλάβει η Πολιτεία πως δεν πάει άλλο; Τι άλλο πρέπει να γίνει για να καταλάβουμε πως ο κόσμος , στην απόγνωσή του, θα αρχίσει να αυτοδικεί;
Δεν ξέρω ποιοι δολοφόνησαν τόσο άγρια κι απάνθρωπα τον γείτονά μου τον Μανώλη, έναν πατέρα που δεν πρόλαβε να δει το παιδί του, που κρατούσε στα χέρια του την τσάντα με τα μωρουδιακά, μιας νέας ζωής που δεν θα γνώριζε.
Δεν ξέρω ποιοι διέπραξαν αυτή την Ύβρι, ελπίζω γρήγορα να βρεθούν και να οδηγηθούν στη Δικαιοσύνη αυτοί οι υπάνθρωποι εγκληματίες, αλλά θα ήταν κραυγαλέα τυφλός και κουφός όποιος δεν παραδεχόταν πώς η εγκληματικότητα στο κέντρο της Αθήνας βρίσκει προκάλυμμα, παραπέτασμα κάλυψης, πίσω από τους λαθρομετανάστες , με ολέθρια αποτελέσματα.
Θα ήταν εγκληματικά αφελές να μην επισημάνουμε πως αν δεν λυθεί ή τέλος πάντων αν δεν γίνουν κινήσεις για να αποφορτιστεί το πολύπαθο κέντρο από την εκρηκτική συνύπαρξη τόσων αγνώστων, χωρίς στοιχεία, χωρίς ταυτότητα, ανθρώπων όλων των φυλών και των χρωμάτων, αν δεν απογκετοποιηθεί το κέντρο, αν δεν αποφασίσει η Πολιτεία να κατανείμει και σε άλλες περιοχές της επικράτειας όλο αυτό το συγκεντρωμένο υπερπλήθος ανθρώπων, θα έχουμε έκρηξη βίας, που τώρα πια θα είναι εκατέρωθεν, και τότε θα οδηγηθούμε στο χάος.