«Άνθρωπο με 'παν και μένα!».

Άκουσα ιερέα σε ομιλία του,

να λέει πως

κουβεντιάζοντας με μια φτωχή γιαγιούλα Μικρασιάτισσα, -που δεν είχε κανέναν στον κόσμο-, του 'χε πει:

«Άνθρωπο με 'παν και μένα!!»

Από κείνη την ώρα τούτες οι πέντε λέξεις αντηχούν συνέχεια μέσα μου...

Έγιναν κάτι σαν προσευχή, σαν ευχαριστία, έγιναν ερμηνεία, έγιναν φανέρωση ιερού μυστικού...

«Άνθρωπο με 'παν και μένα!!»

Πώς μου φαίνεται ότι εδώ συνοψίζεται η έννοια του προσώπου, ο σκοπός, το νόημα της ύπαρξής μας, δεν ξέρω...

Πώς μου φαίνεται πως όλα τα διανοήματα, οι ερμηνείες, οι προσπάθειες καταγραφής και κατανόησης της ζωής μας, ξαφνικά, όχι μόνο περισσεύουν

αλλά και μπερδεύουν κι απομακρύνουν από μια πορεία κι ένα στόχο, που ναι χαραγμένα σαφώς εντός μας, με τη σύλληψή μας;

Τι να το κάνω να διαβάσω περί προσώπου κατά την ορθοδοξία ή όποιου ιδεολογήματος, που δεν τα καταλαβαίνω κιόλας;

Τι να το κάνω να μπλεχτώ μες στις παραγράφους των αναλύσεων περί της οντολογικής και ψυχολογικής μας υπόστασης και ποια προηγείται ποιας, και ποια επηρεάζει ποιαν;

Αυτή η «αγράμματη» γυναίκα, ζει έξω από τα γράμματα και τις παραγράφους!

Ζει μες στη ζωή, μες στη ζωή της και τιμά την ύπαρξή της! ΤΙΜΑ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΗΣ!

Χαίρεται κι ευγνωμονεί για το γεγονός ότι γεννήθηκε άνθρωπος! (έστω κι αν ίσως υπονοείται πως την τελευταία στιγμή τής δόθηκε αυτό το δώρο).

Την βλέπω να αγάλλεται για την ιδιαίτερη μεταχείριση που βιώνει και να ελπίζει πως θα φανεί αντάξια της!

Αυτή η «αγράμματη» γυναίκα άνω θρώσκει και βλέπει! Ποιος ξέρει τι, ποιος ξέρει ποιον!

Πάντως περήφανη είναι και ήσυχη. Με αυτοσυνειδησία, αυτοσεβασμό και παντοτινή ευγνωμοσύνη επειδή κάποιος την είπε, την έπλασε, την όρισε, την προσδιόρισε ΑΝΘΡΩΠΟ!

.........

Την βλέπω στις ώρες της απελπισίας της αλλά και της χαράς της να θυμάται πως είναι δημιούργημα εξαιρετικό με μοναδική κι ανεπανάληπτη θέση μες στα σύμπαντα και τους χρόνους... Και μέσα σ' όλες τις διαστάσεις να έχει τις δικές της, τις προσωπικές της, νιώθοντας ταυτόχρονα κι ενωμένη με τα πάντα γύρω της!

Τι κι αν θα πει κανείς πως ίσως θεωρεί τον εαυτό της «τελευταίο τροχό της αμάξης»; Αν αυτή η άμαξα είναι η ανθρωπότητα, δηλαδή πλάσματα σαν και την ίδια, δυνάμει θεϊκά;;

Η γιαγιά δεν ξέρει το «δυνάμει», κι είμαι σίγουρη πως δεν ξεχωρίζει και τους αγγέλους απ' τους ανθρώπους!

Και πως δεν έχει ανάγκη να προστατευτεί από τείχη, από ρόλους... Να υποκριθεί κάτι που δεν είναι.

Δε χρειάζεται να σκαρφαλώσει κάπου να μας απαγγείλει το ποίημα της! Δε χρειάζεται να φωνάξει μες στ' αυτιά μας, -ούτε να μας τα τραβήξει! Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω...

Ούτε να κρύψει, χρειάζεται, κάτι απ' όλα εκείνα που -ερήμην της- ακτινοβολεί!

Ετούτη η γιαγιούλα μπορεί να ναι μια απ' τις πάμπολλες υπάρξεις τις διαλεγμένες, τις εκλεκτές, τις ταπεινές κι ασήμαντες κατά τα φαινόμενα, κατά τα κριτήριά μας,

που σημαίνουν όμως σαν δυνατές καμπάνες, σε διψασμένες καρδιές...

Ετούτη η γιαγιούλα -δεν μπορεί-, κάπου θα δίνει ραπόρτο: με τις απλές πράξεις της, με τις αγνές σκέψεις της, με το να ρέει με το κομμάτι του κόσμου που της έλαχε να την περιβάλλει...

Κι έτσι να ρέει με τον σύμπαντα κόσμο...

Ετούτη η γιαγιούλα κάπου δίνει ραπόρτο κι από κάπου τής απαντιέται να συνεχίσει, πως καλά προχωράει προς τα άνω, προς ανάταση, προς ανάσταση, προς όντως Ζωή!

Από κάπου αντλεί δύναμη και σιγουριά για να συνεχίζει με τον ίδιο τρόπο. Τον τρόπο της καρδιάς, τον τρόπο της έσωθεν μαρτυρίας περί αλήθειας και «ορθότητας»,

δίχως ερωτήματα κι αμφιβολίες, και ψαξίματα δεξιά κι αριστερά. ...

Δεν της χρειάζεται να χτίσει παλάτι και οχυρά γύρω της. Ζει στο δικό της, ιδιόρρυθμο παλάτι από όπου με κάθε «ευχαριστώ» της, νέα κομμάτια τ' Ουρανού τής ανοίγονται.

Και νέοι τόποι στην ευλογημένη γη των αγραμμάτων, των κατατρεγμένων και ανυπεράσπιστων, των άτυχων, των άσοφων, αμόρφωτων κι ακαλλιέργητων, που δέχονται σοφία, μόρφωση και καλλιέργεια από ΑΛΛΟΥ...

Γιατί...

«Άνθρωπο με 'παν και μένα!».

πηγη