Απ το πηγάδι της ψυχής
πουλιά αλαφιασμένα φτερούγιζαν
οι απορίες...Γιατί είμαι η δυνατή;
Γιατί παίρνω στους λυγισμένους
ώμους μου τις ώρες τις βαρύθυμες των δικών μου;
Γιατι σε ατραπούς
που φιδοσέρνονται μες στην ομίχλη της ανάγκης
ανοίγω πάντα δρόμο
με της θέλησης τα σιδερένια δάχτυλα;
Δάκρυα που δεν κύλησαν
απ τους ηρωισμούς της κάθε μέρας κι
άφηναν την απόγνωση βαθιά πτυχή στα χείλη.
Η αδυναμία του δυνατού
τόσο αδιανόητη για όλους που να μην
μπορεί πουθενά να την εκφράσει τόσο οδυνηρή
όσο πιο ανάγλυφη
αποτυπώνεται στο πρόσωπο η παγωνιά
της αξιοπρέπειας και το όχι
της πολύτιμης ανάσας κραυγή αιχμάλωτη
να ξεψυχά στα άδυτα.
Η ευαισθησία του δυνατού
σταθερά αθέατη όταν σπεύδει όλα να
τα χρεωθεί... με το νοήμον της σιωπής
σφραγίζοντας τα χείλη ενώ μέσα του
λιγοστεύει η απαντοχή κι ο χρόνος
σπάει ορμητικά στο μέτωπο του.
Μέσα στων περιστάσεων τη βουβή υπακοή
η αδυναμία του δυνατού
η ανθρωπιά του ιδιωτική οδός απόμερη και άπορη
με τα εύσημα της αχαριστίας
να δείχνει στο μαύρο της διάψευσης
όχι τι είναι ζωή αλλά τι δεν είναι..
Αλλά....
Ομιχλοβάτες της αλήθειας σας
μη θυσιάζετε άλλο το ταξίδι στης ζωής
την πράσινη όχθη μπροστά στου νου τα
βράχια τα κοφτερά....
Με τη λαχτάρα του απαραίτητου
συλλαβίζεται η δική σας ιστορία.
Ακούτε το τραγούδι της φιλικής βροχής
την ανάσα των κοιμισμένων πουλιών
τα φύλλα που σκιρτούν πέφτοντας στο χώμα.
Το ποτάμι των παλαιών ημερών
να σας ψιθυρίζει πως τα όνειρα σας
αξίζουν γιατί είναι δρομολογημένα στην
άγονη γραμμή.Εγκαρτέρηση
και προσήλωση στης ζωής τα πολύτιμα είναι η
ίδια η ζωή.
Οφείλουμε να τη ζούμε ....
aeriko
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου