Σαν μένω μόνη ώρες πολλές αναρωτιέμαι
τι αξία να ΄χει η ζωή και ποιο είν’ το νόημά της -
και μες σε δρόμους νοητούς έτσι περιπλανιέμαι
κι είναι ετούτο της ψυχής το αιώνιο ρώτημά της.
Μες τα βαθιά τα υπόγεια, που η σκέψη μου με σέρνει
να ονειρευόμουν ουρανούς κόκκινους σαν φωτιά!
Κι εκεί, πάνω απ’ τα σύννεφα, η αύρα να με φέρνει -
και δεν θα ρώταγα η ζωή τι νόημα έχει πια.
τι αξία να ΄χει η ζωή και ποιο είν’ το νόημά της -
και μες σε δρόμους νοητούς έτσι περιπλανιέμαι
κι είναι ετούτο της ψυχής το αιώνιο ρώτημά της.
Μες τα βαθιά τα υπόγεια, που η σκέψη μου με σέρνει
να ονειρευόμουν ουρανούς κόκκινους σαν φωτιά!
Κι εκεί, πάνω απ’ τα σύννεφα, η αύρα να με φέρνει -
και δεν θα ρώταγα η ζωή τι νόημα έχει πια.
Σοφία Κολοτούρου
2 σχόλια:
Ευχαριστώ πολύ για την αναδημοσίευση. Το αγαπώ ιδιαίτερα αυτό, γιατί το έγραψα και σε μικρή ηλικία. Να είσαι καλά!
Ευχαριστούμε Σοφία μας που περνάς από την παράγκα μας :τιμή μας ..!
Δημοσίευση σχολίου