Το εργαστήριο του Δόκτορος Σαλ Ιγκάρι

Η παλαιότερη φωτογραφία της παρέας μας, είναι εμείς πάνω στο φράχτη να φλυαρούμε ανέμελα. Μετά, κάποιος μας μάζεψε, βρεθήκαμε στο σκοτάδι για κάμποση ώρα και μετά βρεθήκαμε αλλού…

*

Μετακομίσαμε σε ένα νέο περιβάλλον, το οποίο συνεχίζω να εξερευνώ, ακόμα και τώρα. Το πρώτο που κατάλαβα ήταν ότι είχαμε πια αφεντικό, που φρόντιζε για το φαγητό μας και ότι το έλεγαν (το αφεντικό) Λιλού.

*

Η νέα μας ζωή κυλάει με άφθονο φαγητό (είχαμε και πριν) και άφθονο σεξ (είχαμε και πριν). Όταν ξεκουραζόμαστε από αυτά τα δυο, καμιά φορά νοσταλγούμε τον ξύλινο φράχτη μας, από τον οποίο μπορούσαμε να αγναντεύουμε τον ανοιχτό ορίζοντα, χωρίς να γνωρίζουμε εάν αυτό χρησιμεύει σε κάτι, εδώ που τα λέμε.

Λέιντις εντ τζέντλεμεν, λετ μη ιντροντιούς του γιού εν εξότικ φρούιτ που το λένε καρπούζι. Είναι εντυπωσιακό, αλλά δε γλιστράει. Επιπλέον έχει κάτι περίεργες λακκούβες, που κάνουν την περιήγηση προβληματική (υποχρεωτικά θα γίνει παράκαμψη).

*

Μου αρέσει να ανακαλύπτω καινούρια πράγματα, αλλά η εμπειρία μου με το αυγό ήταν πραγματικός εφιάλτης…

*

Αυτή είναι η Λιλού, σε ώρα καλλιτεχνικής δημιουργίας. Ευτυχώς, μετά μας ξεβάφει.

*

Θα ήθελα να διαμαρτυρηθώ: τα σαλιγκάρια είναι σοβαρά όντα, δεν είναι καρναβάλια!

*

Μια μέρα, χαζεύοντας τις φωτογραφίες μας στο λάπτοπ, μαζί με τη Λιλού, κόντεψα να πάθω, με αυτό που είδα. Τότε η Λιλού μου έκανε μια διάλεξη με θέμα το φοτοσόπ, αλλά δεν κατάλαβα και πολλά πράγματα, γιατί τα εξηγούσε μπερδεμένα.

*

Τελευταία μαθαίνουμε ένα επιτραπέζιο παιγνίδι. Δεν έχει πολύ πλάκα, γιατί όλα εξελίσσονται με απελπιστικά αργούς ρυθμούς – και σε τρώει η ακινησία. Άσε που φεύγεις, ξαφνικά, από τα τετραγωνάκια και μπαίνεις τιμωρία στο πλάι, να μην κάνεις τίποτα, μόνο να περιμένεις τον επόμενο.

*

Ο μεγάλος μου έρωτας είναι το μικρό κανάτι, που έχει μέσα το νερό μας. Μου αρέσει να τυλίγομαι ολόκληρος πάνω στη λεία επιφάνεια και να σφίγγομαι για ώρα. Το μόνο κακό είναι οι φωνές των αποκάτω: «άντε ρε, τελείωνε, θέλουμε κι εμείς!»

*

Ο Αρτέμης είναι πελώριος και έχει δυνατή φωνή, αλλά είναι ευγενικός και φιλικός. Μας αφήνει να τσουλάμε πάνω στο καλογυαλισμένο του τρίχωμα, εκτός αν είναι η ώρα του φαγητού, βεβαίως.

*

Στο σπίτι ζουν μαζί μας, χωρίς να ενοχλούν ιδιαίτερα, η Ευλαμπία η γάτα και ο Κορνήλιος, το ψάρι. Ο Κορνήλιος εκνευρίζεται όταν η Ευλαμπία πίνει νερό από το βάζο του και παριστάνει τον ψόφιο, στον πάτο, σε ένδειξη διαμαρτυρίας.

*

«Μου τη σπάει αυτή η γάτα» μας είπε μια μέρα ο Κορνήλιος. «Είμαι σίγουρος ότι κάτι θέλει από μένα, αλλά δε μπορώ να καταλάβω τι». Δε μπορέσαμε κι εμείς να του λύσουμε την απορία.

Τελευταία ανακάλυψα ένα περίεργο μηχάνημα που το λένε κινητό. Χαζό όνομα, γιατί δεν κουνιέται ρούπι, εκτός αν το σπρώξεις. Μου αρέσει να πατάω τα κουμπάκια που έχει. Μια φορά μάλιστα ακούστηκαν κάτι μπιπ μπιπ και μετά μια αντρική φωνή που έλεγε «έλα… γιατί δε μιλάς… το κάνεις για να με ερεθίσεις…». Ακολούθησαν βογκητά, και μετά ο τύπος ούρλιαζε, σε επιτακτικό τόνο που δε σήκωνε αντίρρηση, να έρθει ο χήνος (η αρσενική χήνα, για όσους δε γνωρίζουν). Αν και ατρόμητος σκιάχτηκα και αποχώρησα παρευθείς από το πεδίο του δράματος.

*

Ο χυμός τομάτας μας ξετρελαίνει. Όπου τον βρούμε, τον καθαρίζουμε στο πι και φι.

*

Μια αξιομνημόνευτη μέρα, η Λιλού μας έφερε μια ακίνητη κατασκευή που την έλεγε Μπάρμπι. Την είχε πασαλείψει με τοματοπελτέ και, φυσικά, ορμήσαμε. Επειδή άκουγα την αφεντικίνα μας να κάνει φασαρία (βογκούσε) με την άκρη του ματιού την είδα να ψάχνει κάτι που είχε χάσει, στον ίδιο της τον εαυτό. Δεν έδωσα σημασία και σε λίγο η Μπάρμπι ήταν και πάλι πεντακάθαρη, ενώ η Λιλού είχε βρει αυτό που έψαχνε και είχε ηρεμήσει.

*

Μια φορά η αφεντικίνα μας μας πήγε βόλτα, αλλά όχι στη εξοχή. Ήταν πολύς κόσμος, φασαρία κλπ. Εγώ αφοσιώθηκα να φτάσω γρήγορα στο μαρούλι που κρεμόταν μπροστά και δεν έδωσα σημασία στα υπόλοιπα. Όταν γυρίσαμε στο σπίτι, η Λιλού ήταν τόσο χαρούμενη που με σερβίρισε τομέιτο τζους πάνω στο αριστερό βουναλάκι της. Το έφαγα με όρεξη, ενώ αυτή χαλούσε τον κόσμο – μέχρι που ησύχασε πάλι. Δυστυχώς, δεν πήρε φωτογραφίες από αυτό το περιστατικό.

*

Με τη Λιλού που μπλέξαμε δε μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος… Κάποιες φορές διασκεδάζει βάζοντας στο δρόμο μας σκελετούς από προϊστορικά τέρατα.

*

Μια φορά το παράκανε, καθώς με ανέβασε σε μια περίεργη εξέδρα, όχι και τόσο αναπαυτική. Ευτυχώς περνούσε από εκεί η Σαμάνθα και η ώρα πέρασε με κουβεντούλα και ερωτοτροπίες.

πηγή