Πές μου....

λέει κάπου ο αγαπημένος μου ποιητής

ο Αργύρης Χιόνης.

Μαχαίρι στη δική μου Ζωή..φαλτσέτα

με τα όλα της είναι η οξύτατη νοημοσύνη

σε συνδυασμό με την ευαίσθητη ψυχή και

την ανθρωπιά μου.Που κατανοεί δικαιολογεί

ανέχεται αντέχει κι επιμένει κιόλας κόντρα σε

καιρούς ανθρώπους και νοοτροπίες.

Όταν κοιμάσαι έτσι έντιμα και καθαρά

πάντα ξυπνάς πικραμένος.Είναι το τίμημα.

Το ξέρουμε εκ των προτέρων..αλλά δεν λυγίζουμε.

Πέρασε καιρός..και λέω τώρα πια δεν πειράζει..

όλα για κάποιο λόγο συμβαίνουν στη μικρή ζωή

μας.Η αλήθεια του Αργύρη Χιόνη δεν με τρομάζει

και δεν με πικραίνει πια.Κατάσαρκα τη φορώ και

αντέχω.Άλλο με τρομάζει αυτο τον

καιρό.Μην ξυπνήσω ένα πρωί και πω..

Αν ξυπνήσω ένα πρωί και το πώ αυτό ξέρω

ότι δεν θα είμαι άνθρωπος αλλά ζωντανή νεκρή.

και πουλημένη

Αντιστέκομαι...

Συνεχίζουμε..όπως έρθει η στιγμή έτσι το παλεύουμε

γνωρίζοντας καλά πως σημασία δεν έχει η πτώση

αλλά η δύναμη του να σηκωθείς μόνη σου

το τονίζω αυτό..μόνη

το χέρι βοήθειας των "φιλενάδων"εδώ είναι

γνήσια προδοσία..αφού στην πτώση σου το χέρι τους

που απλώνεται να σε βοηθήσει είναι το ίδιο που

σε γκρέμισε...σηκώνεσαι μόνη σου λοιπόν και

συνεχίζεις να περπατάς στο δρόμο των

κοινών θνητών το δρόμο που ορίζει η καρδιά σου.

aeriko