Εἰς τήν κοίμησιν τοῦ ὁσιωτάτου Ἀδελφοῦ ἡμῶν Νικοδήμου Γρηγοριάτου

Εἰς τήν κοίμησιν τοῦ ὁσιωτάτου Ἀδελφοῦ ἡμῶν
καί πολυαγαπητοῦ μας μακαριστοῦ
μοναχού Νικοδήμου Γρηγοριάτου
(+23 Ἰανουαρίου 2009)


Σέ γνώρισα, φιλάγιε, φιλόχριστε, Ἀδελφέ μου,
ὅταν κι ἐγώ ὡς Δόκιμος, ἦλθον, ἀγαπητέ μου
εἰς Γρηγορίου τήν Μονήν, ἐν Ἄθωνος τῶ Ὄρει
τοῦ πλοίου μου τοῦ τῆς ψυχῆς νά ἑτοιμάσω πλώρη
νά ταξιδεύσω, ὡς ἐσύ ἤδη καλῶς ἀνῆλθες,
εἰς οὐρανῶν ἀκύμαντον λιμένα καί ἀπῆλθες
τῶν ἐγκοσμίων καί τερπνῶν, ἅτινα θεοφρόνως
ἐμίσησας πανόλβιε ἠγάπησας προφρόνως
τόν Ἰησοῦν, τήν ἀρετήν, ταπείνωσιν ἐμπόνως.
Πολύ μ’ ἐντυπωσίαζε τό ἅγιον μετωπόν σου
τά καθαρά σου ὄμματα, ὁ ζῆλος ο θεϊκός σου,
ἡ ἄπειρος ἀγάπη σου εἰς ἅγιον Γέροντά σου
ὑπακοή ἀδιάκριτος σ’ αυτόν μέ τήν καρδιά σου.
Ὅπου κι ἄν διηκόνησας, ἐπέδειξας ἀγάπην,
ὑπομονήν καί φρόνησιν, ξένος ἀπό τά πάθη.
Ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου μας, ἐσκήνωσεν ἐντός σου
καί ἀπό νεότητος ἐσύ εἶχες εἰς τό πλευρόν σου
γηθόμενον τόν ἄγγελον, φύλακα καί προστάτην
ὅστις σέ περιφύλαξε ἀπό ποικίλα πάθη.
Δι’ ἀσθενείας ἔφοδον, θελήματι τῶ θείῳ
σκληρῶς ἐν χρόνοις ἱκανοῖς ἐπλήγης καί ὁσίως
ὑπέμεινας, θεόσοφε, καρτερικῶς καί ὤφθης
μαρτύρων ἰσοστάσιος καθ’ ὅ Θεῶ ἐτρώθης
τῶν οὐρανίων καλλονῶν λαβεῖν τάς ἀντιδόσεις,
καί ἐραστῆ σου Ἰησοῦ, ψυχήν νά παραδώσης.
Ἐπέδειξες, παμφίλτατε, ζῆλον Χριστοῦ καί πόθον
καί διά δακρύων ὀχετοῖς ἀνῆλθες εἰς τόν Λόφον
τοῦ Γολγοθᾶ, διά Ἰησοῦν ἰδεῖν Ἐσταυρωμένον
διά νά τόν κλαύσης στοργικῶς νά χαίρεσαι ἀσμένως.
Ἐτίμησας, σύν Χάριτι, μοναστικόν σου βίον
ὅτι Χριστόν ἠγάπησας ὑπέρ τόν κόσμον πλεῖον.
Καί πλήθη νέων μοναχῶν καί λαϊκῶν ἐνθέως
κατηύφρανας τοῖς λόγοις σου, τούς ἔθρεψας εὐκαίρως
καί τούτους καθωδήγησας εἰς τάς ὁδούς Κυρίου
καί δι’ ἁγίων σου εὐχῶν τοῦ Πνεύματος Ἁγίου,
ἐστήριξας τούς ἐνδεεῖς, τούς ὀρφανούς,τούς νέους
θερμῶς ὑπεραγάπησας, ἐδίδαξας τους γέρους
λαβεῖν ἁγίων ἀρετάς καί τέλους ἀνωδύνου
ἀξιωθῆναι ἅπαντες κι ἀπαλλαγήν τοῦ θρήνου.
Δοχεῖον πλῆρες ἀρετῶν ὤφθης Θεῶ τρισμάκαρ
κι ἐφώτισας τοῖς λόγοις σου τόν κόσμον, θεομάκαρ.
Οὐδέποτε παρώξυνας, ἐπλήγωσας τό Πνεῦμα
ἐκράτησας ταπείνωσιν καί ἤχθης εἰς τό τέρμα
λαμπροφανής, ἀγνότατος ὑπό Χριστοῦ ἐκλήθης
εἰς οὐρανῶν σκηνώματα περιφανῶς ἀνήχθης.
Δι’ ἅπαντα τόν βίον σου ἡμεῖς σ’ εὐχαριστοῦμεν
καθ’ ὅτι μᾶς ὑπέδειξας ὁδόν ν’ ἀκολουθοῦμεν,
τῆς μετανοίας, τῆς εὐχῆς, ὑπομονῆς, ἀγάπης,
δι’ ὧν προσήλθες τῶ Χριστῶ καί ὅλως ἐδοξάσθης.
Ἡμεῖς περιλειπόμενοι σύν Γέροντι ἁγίῳ
ἐλπίζομεν ταῖς σαῖς εὐχαῖς νά τύχωμεν ἐν βίω
ἐλέους τοῦ Παντάνακτος, θερμῶς ν’ ἀγωνισθῶμεν
καί μετά σοῦ διηνεκῶς ποτέ νά εὑρεθῶμεν.
Χαῖρε,οὖν, πάντων καύχημα καί ἀρετῶν ταμεῖον
τῆς εὐσεβείας ἐραστά, ὑπομονῆς δοχεῖον
καί μοναζόντων τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου
ἐξαίσιον ὑπόδειγμα καί ἐναρέτου βίου.

Μοναχού Δαμασκηνού

Διαβάστε εκτενές αφιέρωμα για τον ευλαβή π.Νικόδημο ΕΔΩ