. Συμπληρώνονται ἐφέτος 20 χρόνια ἀπὸ τὸν θάνατο μετὰ ἀπὸ σύντομη ἀσθένεια τῆς Κατερίνας Γεωργ. Σαντοριναίου (1915-1990), ποὺ ὑπῆρξε μιὰ ἀπὸ τὶς τελευταῖες γυναικεῖες μοναχικὲς καὶ θυμόσοφες μορφὲς τοῦ Αἰγαίου. Ἕνας σύγχρονος θηλυκὸς ἀναχωρητής, πιὸ γνωστὴ στὴν Μύκονο ὡς «Διαφεντοῦ τῆς Μεγάλης Δήλου» καὶ ὡς «Κυρὰ τῆς Ρήνειας» σὲ ἀντιδιαστολὴ μὲ τὴν ἀείμνηστη «Κυρὰ τῆς Ρῶ» [τὴν Δέσποινα Ἀχλαδιώτου (1898-1982)], τὴν σύγχρονή της «σημαιοφόρο» στὴν θάλασσα τῆς Λυκίας (περὶ αὐτῆς ὑφίσταται πλούσια βιβλιογραφία).
. Ἡ Κατερίνα ἔζησε μὲ τὸν σύζυγό της στὴν Ρήνεια καὶ μεγάλωσε ἐκεῖ τὰ ἑπτὰ παιδιά της. Ἀντιμετώπισε τὴν σκληρὴ ἀγροτικὴ ζωὴ χωρὶς μέχρι σχετικὰ πρόσφατα τὰ βασικὰ ἀγαθὰ τοῦ σύγχρονου πολιτισμοῦ, συντροφιὰ μὲ τὴν οἰκογένειά της καὶ τοὺς καλλιεργητὲς καὶ κτηνοτρόφους τοῦ νησιοῦ ποὺ πηγαινοέρχονταν (καὶ πηγαινοέρχονται) αὐθημερὸν συνήθως ἀπὸ τὴν Μύκονο μὲ τὸ «βοϊδάδικο» καΐκι.
. Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ συζύγου της καὶ τὴν ἀποδημία τῶν παιδιῶν της, δὲν ἐγκατέλειψε τὴν Ρήνεια καὶ δὲν ἐπέστρεψε στὴν Μύκονο. Εἶχε ἀγαπήσει αὐτὸ τὸ σχετικὰ μεγάλο καὶ εὔφορο νησὶ –τὸ χωρὶς θορύβους, αὐτοκίνητα καὶ καυσαέρια– καὶ τῆς ἦταν ἀδιανόητο νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴν λουλουδιασμένη αὐλή της, τὰ ζῶα της καὶ τὶς ἐκκλησίες της.
. Ὅταν ὁ καιρὸς ἦταν καλὸς καὶ ἔφθανε στὴν Μεγάλη Δῆλο τὸ μισθωμένο καΐκι μὲ τοὺς καλλιεργητές της (τὸ ἀποκαλούμενο Βοϊδάδικο), κατέβαινε πάνω στὸ ὑποζύγιό της στὸ γραφικὸ λιμανάκι τοῦ Κάσαρη, ντυμένη τὴν γαλάζια στολή της μὲ τὴν ἄσπρη μαντίλα στὸ κεφάλι της, κανόνιζε τὶς δουλειές της καὶ παραλάμβανε τοὺς τυχὸν ἐπισκέπτες τοῦ νησιοῦ, τοὺς ὁδηγοῦσε στὸ ἐσωτερικό του καὶ τοὺς φιλοξενοῦσε μὲ μεγάλη προθυμία στὸ σπιτικό της.
. Ὅταν ἔπνεαν (συχνὰ) σ’ αὐτὴ τὴν περιοχὴ τοῦ ἀρχιπελάγους –ἀπέναντι ἀπὸ τὸν θρυλικὸ Τσικνιὰ– δυνατοὶ ἄνεμοι καὶ διέκοπταν τὴν συγκοινωνία μὲ τὸν ἔξω κόσμο, παρέμενε στὸ «χωριό» της συντροφιὰ μὲ τὰ σκυλιά της, τὴν Φρήντα καὶ τὴν Ἀνεμόεσσα (τὴν ὀνόμασε ἔτσι καθ’ ὑπόδειξη τοῦ γράφοντος), καὶ τὸ μοναδικὸ τηλέφωνο τῆς Ρήνειας.
. Ἔφτιαχνε τὰ τυράκια της, καθάριζε τὸ σπίτι της καὶ φρόντιζε τὶς πέντε ἐκκλησίες τοῦ νησιοῦ. Τὰ τελευταῖα χρόνια, λόγῳ τῆς ἡλικίας της, ἡ φροντίς της ὡς ἐθελόντριας ἐπιτρόπου τῶν ναΐσκων εἶχε περιορισθεῖ κυρίως στὶς δύο γειτονικὲς πρὸς τὸ σπίτι της ἐκκλησίες, τὸν Ἅγιο Γεώργιο καὶ τὴν Ἁγία Τριάδα, στὴν ὁποία γίνεται κάθε χρόνο καὶ μεγάλο πανηγύρι. Τὶς συντηροῦσε, τὶς καθάριζε, τὶς στόλιζε μὲ ἀγριολούλουδα καὶ στὸν Ἅγιο Γεώργιο ἄναβε καθημερινῶς τὰ καντήλια του.
. Ἡ «Κυρὰ τῆς Ρήνειας» ἔζησε στὴν Μεγάλη Δῆλο συνεχῶς 54 χρόνια. Ἦταν ὁ νησοφύλαξ, ὁ ξενοδόχος, ὁ ξεναγός, ὁ τηλεφωνητὴς καὶ ὁ καντηλανάφτης της, δηλαδὴ ἡ ψυχή της.
. Ἐτάφη στὶς 28 Ἀπριλίου 1990, στὸ νεκροταφεῖο τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ τῆς Μυκόνου, μὲ τὴν γνωστὴ γαλανόλευκη ἀμφίεσή της.
. Εἶναι εὐχάριστο ὅτι ὁ υἱός της ὁ Σπύρος συνεχίζει νὰ φροντίζει τὴν κτηματικὴ μερίδα της στὴν Ρήνεια καὶ τὸν ναΐσκο τοῦ Ἁγίου Γεωργίου.
Η «ΚΥΡΑ ΤΗΣ ΡΗΝΕΙΑΣ» 20 χρόνια ἀπὸ τὴν κοίμησή της τοῦ Γεωργίου Κ. Γιαγκάκη Οἰκονομολόγου-Νησιολόγου–
Μικρὴ συμβολὴ στὴν μελέτη τῆς ζωῆς
τῶν γυναικῶν-φρουρῶν τοῦ Αἰγαίου.
«Κυρὰ στὴ Ρήνεια,
Εὐτυχισμένη ποὺ ζεῖς γαλήνια,
Μακριὰ ἀπὸ τὶς μικρότητες τῶν ἀνθρώπων,
Μόνη, στὴ νῆσο τῶν Βοσκοτόπων.
Καὶ τώρα μέσα στὸ κρύο τοῦ χειμώνα
Σκέπτομαι τῆς μοναξιᾶς σου τὸν ἀγώνα,
Ὅμως, ἔχεις ἀποκτήσει πιὰ τὴν πείρα,
Ἔχεις ἀγαπήσει τὴ δική σου μοίρα.
Κι ὅταν ἀνάβεις τοῦ Ἅη Γιώργη τὸ καντήλι,
Δὲν σὲ φοβίζει ἡ νύχτα ποὺ διώχνει τὸ δείλι…»
(1988) Ἀπὸ τὰ «Ἀρχιπελαγικά», Μύκονος 1989
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου