…έκανε το φευγιό της να μοιάζει με γιορτή!

“Η μνήμη ,
κύριο όνομα των θλίψεων ,
ενικού αριθμού ,
μόνο ενικού αριθμού
και άκλιτη .
…Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη”*

Η μνήμη είναι σαν την πηρουνιά στο φύλλο της πίττας, σημάδι ανεξίτηλο, υπογραφή μαζί και βαλβίδα εξαέρωσης για να ξεθυμαίνει η γέμιση μην ξεχυθεί καθώς ψήνεται.

Άφησε πίσω τακτοποιημένα: ένα μπολ με δυο χαράματα λαρδί γρινί, ψιλοκομμένο σε τετράγωνα μικρά κομματάκια, ένα κιλό τυροβολιά να ξεπαγώνει στο νεροχύτη, δυο αβγά, δυο κρεμμύδια ξερά που δεν είχε προλάβει να ξύσει στον ξύστη. Στον καταψύκτη φύλαγε πάντα άνηθο ψιλοκομμένο, γιατί πάντα ήξερε πως μπορεί να χρειαστεί …να έτσι, “δυο λεφτά, να ψήσω μια πίττα”… και που να τρέχει στον μανάβη.

Ήταν ανήσυχη στο Ιπποκράτειο: πάρε τηλέφωνο, …στο νεροχύτη άφησα την τυροβολιά να ξεπαγώνει, πες να την βάλουν στο ψυγείο …και το λαρδί. Μην πάει χαμένο!

Μαλάκωσε σαν έμαθε πως όλα ήταν τακτοποιημένα.

Λοιπόν σήμερα έχει γιορτή και ξέρω τι κάνει. Τους έχει πάλι μαγεμένους, με τρία τέταρτα του κιλού αλεύρι σκληρό, ένα καρύδι μαγιά λειωμένη σε χλιαρό νερό, λίγο λάδι, λίγο αλάτι κι ανοίγει φύλλο.

Να πιάσω να ξύσω τα κρεμμύδια, να λαδώσω ένα ταψί, ν’ απλώσει το φύλλο, έτσι που να καλύπτει, μπόλικο μπόλικο το μέγεθος του ταψιού. Ν’ απλώσουμε μαζί τη γέμιση, καλά ζυμωμένη, με τα όλα της. Κι αν έχει τίποτα κρεμμυδάκια φρέσκα, καυκαλήθρες και δυο φέσκουλα ζεματισμένα (και καλά στημένα μη βγάλουνε ζουμιά) τόσο το καλύτερο.

Στο τέλος τσικ τσικ τσικ… θα σπρώξει εκείνη τα κομματάκια το λαρδί στη γέμιση και μ’ ένα ακόμα φύλλο θα τα σκεπάσει, θα κάμει τα καλλιτεχνικά της διπλώνοντας όμορφα το φύλλο στο γύρο, θα χαράξει ρόμβους και τέλος αυτό που πιο πολύ μ’ αρέσει… θ’ αρχίσει τις πηρουνιές για να ‘χει να ξεθυμαίνει σα θα μπει στο φούρνο!

Ξέρω τι κάνει απόψε. Τους κοροϊδεύει στην αποσπερίδα, πως τάχαμου δεν έχει χοληστερίνη το λαρδί, γιατί γλυστρά στην κοιλιά και χάνεται κι εκείνοι ξεκαρδίζονται αφού πια δεν έχουν τέτοιες έγνοιες.

Χαΐνηδες, Κρεμμυδόπιττα με λαρδί, ένα ποτήρι κρασί κι ένα κεράκι, της γιορτής!

πηγή