Έπαιζαν λέει παιδιά στα πέτρινα δρομάκια, πολλά παιδιά, κι οι μάνες βλέποντας μας, δυο ξένους στα μέρη τους, έτρεχαν ξοπίσω τους τάχα πως κάτι είχαν ξεχάσει να τους πουν, κι από τα παράθυρα τα μελαχροινά βλέφαρα κάπνιζαν τσιγάρα βαριά, και τα πλυμμένα ρούχα στη σειρά, από την μια μεριά των σπιτιών ως την άλλη, βρώμαγαν άρωμα τριαντάφυλλου..
Γίναμε ένα μαζί τους, κι η φτώχεια μας δε μας ένοιαζε γιατί η ψυχή μας ήταν γεμάτη από κλάματα κι από γέλια κι από ζαβολιές κι από παιχνίδι..
*η φωτογραφία από το Φανάρι στην Κωνσταντινούπολη
με το φεγγαρι αγκαλια
1 σχόλιο:
Ενδιαφέρον.
Δημοσίευση σχολίου