Η Στιγμή εκείνη...

Για της σιωπής το δάκρυ

ποτέ μη ρωτήσεις το γιατί

και μη προσφερθείς να το σκουπίσεις.

Σ'αυτή την αναπαράσταση

της αλήθειας του πραγματικού

την αυτοτελή κι ανεπηρέαστη

την αυτόνομη κι ανεξάρτητη

απο τη λογική και την ανθρώπινη νόηση

σ'αυτή και μόνο μιλάει ο άνθρωπος

σωπαίνοντας και σωπαίνει μιλώντας

ποτίζοντας με το δάκρυ αυτή την άφορη

στείρα ξεραίλα που χωρίζει τον κόσμο

της ενσυναίσθησης, απ'άυτόν της αναισθησίας

τη διαχωριστική λωρίδα ανάμεσα

στο οντολογικά έμψυχο και το άψυχο

το ουσιαστικό απ'το ευτελές κι ασήμαντο

μέχρι ένα μικρούτσικο ριζίδιο,ασήμαντης ίσως,

αμελητέας φύτρας,ξεπεταχτεί απο το πουθενά

φέρνοντας το άγγελμα της συνέχειας,και

την κατάργηση των διαχωριστικών γραμμών.

Γι'αυτό και μόνο,μην τον διακόψετε

όταν με τη σιωπή μιλάει.Κι ούτε το δάκρυ

να του σκουπίσετε με τα γιατί σας,

αφήστε το να τρέξει,να πέσει,να ποτίσει

την ελπίδα,αυτό που νομοτελειακά θα υπάρξει.

Δεν έχει σημασία πια ποσα χρόνια πέρασαν

η στιγμή εκείνη της επιστροφής μου

θα μείνει χαραγμένη μέσα μου ανεξίτηλα..

Η κάθε ανάσα δώρο ακριβό..

καλώς να πυρπολείσαι παρα να σαπίζεις

μα και καλύτερα να καίγεσαι παρα να καίς..

aeriko