ΔΟΚΙΜΗ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

(Η Αλήθεια είναι ποιητικό γεγονός. Το περιεχόμενό της δεν είναι γνωσιολογικό ή επιστημονικό, αλλά ερωτικό και προσωπικό.)

του Τάσου Θεοφιλογιαννάκου

H Αλήθεια είναι ποιητικό γεγονός.

Αρχικά η υπόμνησή Της γίνεται

από τους πετεινούς

που αναταράζουν με τις φωνές τους

το σκοτεινό πάπλωμα της λήθης

από τα άκαιρα αλυχτίσματα των σκυλιών

σε ένα ακρογιάλι ακύμαντο και ξεχασμένο

ή ακόμα από τους τριγμούς του τσιμέντου

που αντικρούουν με συνέπεια

των τροχοφόρων την ακοίμητη βοή

πριν χαράξει πίσω από τους τοίχους μας

πριν κελαηδήσουν τα πουλιά του οπωρώνα

- κάποιου οπωρώνα στον κόσμο -

και σώματα νωθρά σηκωθούν χωριστά από

το κοινό κρεβάτι

αναζητώντας το πρόσωπό τους

επιχειρώντας

την εφιαλτική ανασύνταξη των δυνάμεων

με λοχία τον Κανένα.

Θυμάσαι;

Αργότερα θα χαράξει η μέρα μας

η αυθαίρετη και απροσκύνητη Αυγούλα

θα διαβεί απλησίαστη τις χαραμάδες

μαζί με την εκκωφαντική συναυλία

όλων των αγγέλων του δροσερού πρωινού

Θυμάσαι λοιπόν;

Τώρα ανοικτά τα παράθυρα

έξω στην αυλή η γυναίκα και το

παιδί της με όρεξη να τρώει τον κρόκο

ενώ ο ήλιος σα φίδι τους κλωθογυρίζει

Ποιός θυμάται λοιπόν;

Τέλος – βαίνοντας και πάλι στη δύση –

η Αλήθεια

καρφωμένη και ακίνητη

μας θωρεί λυπημένη

εικόνα λατρεμένη

των λησμονημένων

παρθενικό χαμόγελο

στων ανιάτων την πτέρυγα

αποτύπωμα στην καρδιά της απουσίας

όταν όλα όσα γνωρίζουμε σωπαίνουν

και αντίκεινται

η Αλήθεια παραμένει η Αγαπημένη που υπερίπταται

—

Η Αλήθεια είναι πτερόεσσα μάνα

που αποθέτει στο στόμα

των νεοσσών Της

βρώσιμες λέξεις

γλυκά παραμύθια

πριν ξεπεταρίσουν

Προσπαθήσαμε και εμείς κάποτε να Τη μιμηθούμε

κρύβοντας στη δική μας ρίμα τη φτώχεια μας

του κάτω κόσμου τη μιαρή διαδρομή ακολουθώντας

από πρόσωπο σε πρόσωπο φτερουγίζοντας μάταια

ζητιανεύοντας με απελπισία την υπόσχεση της αθανασίας

στην αγκαλιά του εφήμερου έρωτα πλάνητες

Η Αλήθεια όμως υπερίπταται και μας γνέφει

αθήρευτη και απρόσβλητη από τα βέλη μας

δεν προσεγγίζεται τεχνηέντως

δεν καταλαβαίνει τα ποιήματά μας

δε λογαριάζει τις πράξεις μας

βοάμε προς Aυτήν εδώ και αιώνες μονάχοι

αλλά θα έρθει πάλι

όταν Αυτή θελήσει

Η Αλήθεια είναι ακατασκεύαστη και απλή

με τα ψέματά μας οργίστηκε

πείσμωσε και μας ξεγελά με τα ξόμπλια της απόστασης

με λεπτή βελονιά όλο πόνο και δάκρυ υφαίνει

και ξηλώνει τα επιπόλαια όνειρά μας

Όμως θα έρθει και πάλι

όταν Αυτή θελήσει

και θα χρυσώσει την κατάφασή μας

με αγαλλίαση ανείπωτη

θα φυτρώσει και πάλι ένα δειλινό μέσα μας

θα μας θρέψει με λόγια ζωντανά

που δεν αναλίσκονται

θα ξεπεράσουμε μαζί Tης τους φραγμούς

του χώρου και του χρόνου

θα γευτούμε το σώμα Tης

πλησμονή και σφραγίδα άρρητης δόξας

όλο αγάπη και βλέμμα το σώμα Tης

—

Η Αλήθεια είναι εικόνα σφαλισμένη

στα τρίσβαθα του πόντου

των κυμάτων το χάδι το άκτιστο

στων πνιγμένων τα αθρήνητα σώματα

το αποτύπωμα στην καρδιά της απουσίας

όταν όλα όσα γνωρίζουμε σωπαίνουν

και αντίκεινται

η Αλήθεια παραμένει η Αγαπημένη που υπερίπταται

πηγή