pa.jpg



Η Κυριακή διαβεβαίωση σαφής: «και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής», της Εκκλησίας (Ματθ. 16, 1. Και όμως σήμερα η Εκκλησία δεν μαστίζεται μόνο από πολλά προβλήματα, όπως καθ' όλην την ιστορική της πορεία· δεν διώκεται και παραγκωνίζεται κατά περίπτωση από τους εχθρούς της, όπως πάντα· σήμερα η Εκκλησία διαβρώνεται αθόρυβα και συστηματικά (και χωρίς την αντίσταση των ποιμένων της) από την αίρεση του Οικουμενισμού.
Ο Σιωνισμός, ο Μασσωνισμός, η Νέα Τάξη Πραγμάτων και ο Οικουμενισμός συμπορεύονται. Κι αν δεν συμπίπτει χρονικά η αφετηρία τους, συμπίπτουν οι σκοποί και οι επιδιώξεις τους. Όλοι οι -ισμοί (τα τελευταία κυρίως εκατό χρόνια) διέβλεψαν με διαβολική οξυδέρκεια, ότι δεν μπορούν εκ των έξω να αλώσουν την Ορθοδοξία, αλλά και τον Ελληνισμό, που σαρκώθηκε στο θεανθρώπινο σώμα της Εκκλησίας (και για όσο χρόνο διατηρεί αυτήν την ενότητα), γι' αυτό επί δεκαετίες μυστικώς εργάζονται να αλώσουν την Ορθοδοξία εκ των έσω.
Ιδιαιτέρως ο Οικουμενισμός είναι η αίρεση που έχει καταφέρει να εισδύσει και να διακινείται άνετα μέσα σε πατριαρχικούς και μητροπολιτικούς οίκους, χωρίς οι ποιμένες -μεγαλόσχημοι η μικρόσχημοι- να την προσδιορίζουν και να την αντιμετωπίζουν (κάτι που μάλλον συμβαίνει για πρώτη φορά στην εκκλησιαστική ιστορία), χωρίς να κατονομάζουν τους αιρετικούς, ωσάν η αίρεση αυτή να είναι αόρατη.
Αλλά και όσοι την στηλιτεύουν, την στηλιτεύουν μόνο θεωρητικά, και άρα απρόσφορα, γιατί πρακτικά συμπορεύονται με τους οικουμενιστές, αγνοώντας εκατοντάδες Ι. Κανόνες και πατερικές φωνές που συμβουλεύουν και εντέλλονται την καταγγελία και την απομάκρυνση από τους αιρετικούς. Και το ποίμνιο κολυμπά μέσα στην αίρεση, συσχηματιζόμενο με αυτή και καθημερινώς αλλοιούμενο και καθίσταται όμοιο, «εικόνα και ομοίωση» των ποιμένων του.
Μπροστά σ' αυτή την ανησυχητική κατάσταση, ποιά ελπίδα ανάνηψης υπάρχει;
Στον θρησκευτικό και εκκλησιαστικό τύπο, έντυπο και ηλεκτρονικό, τους τελευταίους μήνες παρατηρείται μια έντονη δραστηριότητα για την διερεύνηση των σχετικών με την λεγόμενη «ηλεκτρονική κάρτα του πολίτη» και την κατάργηση του μαθήματος των θρησκευτικών.
Εναντίον της «κάρτας» αγωνίζεται μήνες τώρα ο αρχιμανδρίτης π. Σαράντης Σαράντος. Στην συνέχεια την σκυτάλη πήραν οι επίσκοποι. Πρώτος Μητροπολίτης που έθεσε επίσημα το θέμα στην Ιερά Σύνοδο είναι ο Αιτωλίας π. Κοσμάς. Στη συνέχεια μίλησαν για το θέμα η έβγαλαν ψηφίσματα οι μητροπολίτες Αιγιαλείας, Αργολίδος, Γόρτυνος, Θεσσαλονίκης, Κηφισίας, Κονίτσης, Λαγκαδά, Πειραιώς, αλλά και ο Αρχιεπίσκοπος καθώς και άλλοι πνευματικοί πατέρες.
Παρόλο, λοιπόν, που είναι αναγκαίες και επιθυμητές οι παραπάνω αντιδράσεις εναντίον εκείνων που επιβουλεύονται τις ελευθερίες των πολιτών, όμως, δεν είναι το μείζον η Κάρτα και το μάθημα των θρησκευτικών. Μάλιστα, και οι ίδιοι οι προϊστάμενοι του αγώνα εναντίον της Κάρτας, δεν ταυτίζουν την Κάρτα με το σφράγισμα (ομιλούν για προστάδιο), η δε μείωση η και κατάργηση των θρησκευτικών (την οποία ασφαλώς απευχόμεθα), δεν επιφέρει καταστροφή της Πίστεως, και εν πάση περιπτώσει, αυτά τα δύο αποτελούν εχθρικές ενέργειες εκ των έξω, πρόκειται για κάτι που προσπαθούν να μας επιβάλλουν οι εκτός της Εκκλησίας, όπως στην πορεία των αιώνων επέβαλλαν τόσα άλλα χειρότερα μέτρα εναντίον της. Αλλά η Εκκλησία στους αιώνες πορεύτηκε και εξαπλώθηκε εις όλον τον κόσμο (σύμφωνα με την εντολή και την πρόρρηση του αρχηγού Της) και θα συνεχίσει να υπάρχει έστω και μη έχουσα υλικές διευκολύνσεις η διδασκαλικές έδρες, πορευόμενη μέσα από ποικίλες δυσκολίες η διωκόμενη και κρυπτόμενη στις κατακόμβες.
Αντίθετα, είναι ορατό πλέον ότι η παναίρεση του Οικουμενισμού επιφέρει αλλοίωση της Πίστεως του μεγαλύτερου μέρους των μελών του σώματος της Εκκλησίας. Ήδη μόλις χθες, ο εκ των ηγετών της αιρέσεως του Οικουμενισμού πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίος, παρά τις αντιδράσεις και διαμαρτυρίες των πιστών, έδειξε ότι δεν ιδρώνει με τίποτα το αυτί του και έδωσε, για μια ακόμη φορά, τα διαπιστευτήρια των αιρετικών του φρονημάτων και τοποθετήσεων, όχι μόνο υποδεχόμενος (παρά τους Ιερούς Κανόνες) αιρετικούς σε ακολουθία που ετελείτο σε ορθόδοξο ιερό ναό, αλλά και εξισώνοντας, κατά τις προσφωνήσεις του, τους αιρετικούς παπικούς, των οποίων οι αιρέσεις έχουν καταδικασθεί από πολλές Συνόδους της Ορθόδοξης Εκκλησίας, με τους ορθόδοξους επισκόπους.
Σε αυτό ακριβώς το σημείο έχουμε μια έσχατη ελπίδα: μήπως, όλοι αυτοί οι πνευματικοί πατέρες και θεολογούντες αδελφοί, τα μοναστήρια, οι αδελφότητες, οι ανησυχούντες επίσκοποι, κατανοήσουν ότι, μαζί με αυτόν τον αγώνα που θεοφιλώς διεξάγουν, πρέπει με μεγαλύτερη ένταση και κατά προτεραιότητα να δώσουν την μάχη για την ίδια την Πίστη που αλλοιώνεται με γρήγορους ρυθμούς. Στο κάτω-κάτω ο αγώνας για την Κάρτα και την διατήρηση του μαθήματος των θρησκευτικών, είναι δευτερεύων -συγκρινόμενος με την διατήρηση αμωμήτου της Πίστεως και της Ιεράς Παραδόσεως- καθόσον, μάλιστα, ενέχει και υλικά κίνητρα: να μη στερηθούμε τα φάρμακα, τα τρόφιμα, το μισθό μας η την θέση μας. Ο αγώνας όμως κατά της αιρέσεως, και εδώ συγκεκριμένα για την καταπολέμηση του Οικουμενισμού που λυμαίνεται επί δεκαετίες την Εκκλησία, είναι αγώνας που έχει σχέση με την σωτηρία μας.
Οι πνευματικοί μας πατέρες, λοιπόν, που είναι εύκολοι να κατακεραυνώνουν τα κακώς κείμενα και τους εκτός της Εκκλησίας πολεμίους, να καταπολεμούν τις περιφερειακές αιρέσεις (χριστιανικές η αυτές των ανατολικών θρησκειών), ας υπερβούν την μεγάλη τους δυσκολία, που έγκειται στο να κατονομάσουν (και φυσικά εν συνεχεία να εξοστρακίσουν) τους ψευδεπισκόπους που λυμαίνονται την Εκκλησία. Αυτούς που «εξ ημών εξήλθον, αλλά» με τις πράξεις τους αποδεικνύουν ότι «ουκ ήσαν εξ ημών· ει γαρ ήσαν εξ ημών, μεμενήκεισαν αν» στην διαχρονική πίστη και Παράδοση της Εκκλησίας (1 Ιωάν. β 18-19).
Να ελπίσουμε, πως η κινητοποίηση και η αγωνιστικότητα που ξεκίνησε με αφορμή την Κάρτα και το μάθημα των θρησκευτικών, θα συνεχισθεί και στο μεγάλο θέμα της αιρέσεως του Οικουμενισμού; Γιατί, ναι μεν «πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν» της Εκκλησίας, αλλά ως μέλη της και καθόσον αρνούμαστε να εφαρμόσουμε τους Ιερούς Κανόνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας εναντίον των αιρέσεων, διακινδυνεύουμε την σωτηρία μας.

Σημάτης Παναγιώτης