Κάποιο Σάββατο, είπε ο παπάς, την Κυριακή, που μας πέρασε, ο Χριστός δίδασκε σε κάποια συναγωγή. Όπου, μεταξύ των άλλων, είχε έλθει και μια γυναίκα, που ήταν καμπουριασμένη.
Τόσο πολύ , μάλιστα, που είχε ξεχάσει το χρώμα του ουρανού. Αφού, επί δεκαοχτώ χρόνια, καθόλου δεν μπορούσε να σηκώσει το κεφάλι της.
Και ο Χριστός , που την είδε, τη σπλαχνίστηκε και τη θεράπευσε:
-«Γυναίκα, της είπε, ελευθερώνεσαι από την αρρώστια σου»!
Κι εκείνη, που ένιωσε το κορμί της να ξεκλειδώνεται και να απαλλάσσεται από τα φοβερά, μακροχρόνια δεσμά της, όρθωσε το κορμί της και ξέσπασε σε εκδηλώσεις χαράς και δοξολογίας προς το Θεό.
Αυτό όμως δεν άρεσε καθόλου στον αρχισυνάγωγο. Τον αρμόδιο, δηλαδή, για να κρατεί το λαό της συναγωγής του καμπουριασμένο. Έτσι ώστε να εξυπηρετούνται τα συμφέροντα της άρχουσας αναρχίας των γραμματέων και των φαρισαίων:
«Δεν σας φτάνουν , είπε στο λαό αγαναχτισμένος, οι έξι μέρες της βδομάδας για να θεραπεύεστε; Είναι ανάγκη να καταπατείτε και την αργία του Σαββάτου»!
Αλλά και ο Χριστός δεν έχασε την ευκαιρία. Για να προχωρήσει, πέρα απ’ τη θεραπεία της γυναίκας, και στη θεραπεία της κοινωνίας. Της καμπουριασμένης απ’ τις διαστροφές κάποιων θεσμών, που την κρατούν δέσμια και δεν την αφήνουν ποτέ να σηκώσει κεφάλι:
«Υποκριτή! είπε στον αρχισυνάγωγο ο Χριστός, εσύ δε λύνεις, κάθε Σάββατο, το βόδι σου και το γάιδαρό σου και πηγαίνεις και τα ποτίζεις; Και ενοχλήθηκες, επειδή το Σάββατο λύθηκε απ’ τα δεσμά της μια γυναίκα του λαού, που υπέφερε 18 χρόνια»!
Με τα λόγια αυτά του Χριστού, αρχισυνάγωγος και η κλίκα των «ημετέρων» του έσκυψαν τα κεφάλια καταντροπιασμένοι.
Ενώ τα πρόσωπα των ανθρώπων του λαού , που ένιωσαν να ελευθερώνονται απ’ τα δεσμά του αρχισυναγώγου, που τους αντιμετώπιζε σαν κοπάδι, άστραψαν από χαρά. Και πανηγύριζαν…
Το ίδιο, συνέχισε ο παπάς, καμπουριασμένη και άβουλη θέλει την κοινωνία μας και το σημερινό κατεστημένο.
Και προπάντων αυτό, που, μας υποχρέωσε να σκύψουμε και να μένουμε καμπουριασμένοι και εξευτελισμένοι κάτω απ’ τα «καυδιανά δίκρανα» των διεθνών τοκογλύφων τις οίδε για πόσα χρόνια.
Απ’ όπου, όσο περισσότερο θα προσπαθούμε να ξεφύγουμε, τόσο περισσότερο θα βουλιάζουμε. Και τόσο περισσότερο θα μας υποχρεώνουν να σκύβουμε. Μέχρι ότου, όπως λέει κι ο Κώστας Καρυωτάκης, φτάσει η μύτη μας στις φτέρνες μας…
Και δεν αρκούνται μόνο στην οικονομικό και κοινωνικό μας κουβάριασμα.
Θέλουν να μας αλυσοδέσουν χειροπόδαρα και στην προσωπική μας ζωή. Μεταβάλλοντάς μας σε αξιοθρήνητο εξάρτημα ενός παμπόνηρου και επικίνδυνου χαφιέ. Που ακούει στο αθώο όνομα της «κάρτας του πολίτη».Και που θα μας λύνει, λέει, όλα τα προβλήματα.
Ενώ στην πραγματικότητα θα είναι η Κερκόπορτα για την προσωπική άλωσή μας. Απ’ όπου ο κάθε κακοήθης θα μπορεί να ελέγχει την προσωπική μας ζωή και τα προσωπικά μας δεδομένα. Και να μετέρχεται κάθε είδους ατιμία σε βάρος μας:
Να μας εκβιάζει , να μας ληστεύει, να μας απολύει απ’ την εργασία μας ή να εμποδίζει την επαγγελματική αποκατάσταση των παιδιών μας. Μυριάδες φορές χειρότερα απ’ ο, τι τα διαβόητα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων. Που βασάνισαν γενιές Ελλήνων…
Και δεν έχει καμιά σημασία, αν θα έχει ή δεν θα έχει το διαβόητο «666». Σημασία έχει το ότι η κάρτα αυτή θα είναι το δεσμωτήριό μας. Και δια μέσου αυτής θα μας αντιμετωπίζουν σαν κοπάδι τετραπόδων και όχι ως ανθρώπινες προσωπικότητες.
Ούτε, βέβαια έχει καμιά απολύτως σημασία, αν κάποιοι αρχιερείς έστω και οι περισσότεροι ή και ο αρχιεπίσκοπος δεν την αποδοκιμάζουν. Αφού η ιεραρχία, κατά κανόνα, δυστυχώς, συντάσσεται με τα συμφέροντα του κατεστημένου και όχι με το πνεύμα του Ευαγγελίου και το σεβασμό απέναντι στο λαό.
Εκείνο, που έχει πρωταρχική σημασία είναι το τι θα κάνουμε εμείς.
Όταν το εβραϊκό συνέδριο , μας λένε οι Πράξεις των Αποστόλων, διέταξε τους αποστόλους να σταματήσουν το κήρυγμά τους, ο Πέτρος αποκρίθηκε:
«Πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις»!
Και ασφαλώς το ίδιο ισχύει και για μας:
Όσοι έχουν ολόρθες τις ψυχές και αρνηθούν να παραλάβουν τη χαφιεδόκαρτα θα αισθάνονται ότι έπραξαν το χρέος τους. Όχι μόνο απέναντι στη συνείδησή τους, αλλά και απέναντι στα παιδιά τους. Και όλη την κοινωνία…
Ενώ όσοι έχουν καμπουριασμένες ψυχές και παραλάβουν τον ηλεκτρονικό χαφιέ, θα ντρέπονται για τη δουλικότητά τους.
Όπως, ακριβώς, και ο αρχισυνάγωγος, με την κλίκα του….
Παπα-Ηλίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου