Ακρίτας της μνήμης στο Μαρίνο..

Ηλίας Προβόπουλος

Ακριτικός ήταν πάντα τρόπος της ζωής της Γεωργίτσας Μπούρα στο συνοικισμό Μαρίνος της Δομνίστας, πάνω από τον Κρικελοπόταμο καθώς ουδέποτε εκτός από τα τρία χρόνια που υποχρεώθηκε μαζί με τη χήρα μητέρα της το 1947 να μετακινηθούν λόγω του Εμφυλίου στο Αιτωλικό, απομακρύνθηκε από το σπίτι που έχτισε ο πατέρας της όταν ήταν δυο χρονών και εκτός της αλλαγής της στέγης, σε τίποτα σ’ αυτό δεν έχει αλλάξει.
Εκεί παντρεύτηκε τον κατά 15 χρόνια μεγαλύτερό συγχωριανό της Νίκο Μπούρα, από τον οποίο είχε μάθει κάποτε λίγα γράμματα στη γειτονική με το σπίτι της εκκλησία της Αγίας Παρασκευής και σαν τους επέτρεψε ο στρατός να γυρίσουν στο χωριό τους το καλοκαίρι του 1950, άρχισαν μια καινούργια ζωή με τη χαρά μάλιστα του πρώτου τους παιδιού Αλέκου στην αγκαλιά της.
Άλλαξαν όμως τα πράγματα και ο δάσκαλος δεν ξαναμπήκε σε τάξη σχολείου. Πάλεψαν όμως στα χωράφια και πρόκοψαν, ο μόχθος τους έδεσε με τον τόπο και δεν παραπονέθηκαν ποτέ για τη γη τους. Πάνε πολλά χρόνια όμως από τότε που ο Νίκος είναι κάτω από το χώμα του κοιμητηρίου της Αγίας Παρασκευής– εκατό μέτρα και απέναντι από το σπίτι τους και η Γεωργίτσα πάντα προλάβαινε σαν τέλειωνε τις δουλειές να του ανάψει το καντήλι και να του διηγηθεί της μέρας τους καημούς και τα παράπονα.
Σαν γύρναγε, κάθονταν στο κατώφλι, αγνάντευε τη φλογίτσα και μετά έπεφτε για ύπνο δίπλα στο τζάκι.
Έτσι έκλεινε κάθε ημέρα η ζωή της μέχρι πέρσι που οι δυνάμεις της δεν τη βοηθούσαν και ξεχειμώνιασε στην Αθήνα κοντά στην κόρη της, αλλά μετρούσε μια μία τις ώρες να γυρίσει αυτές τις ημέρες στο Μαρίνο γιατί ο Νίκος της έμεινε χωρίς συντροφιά όλο το χειμώνα και ο κήπος μπροστά στο σπίτι απεριποίητος.
Στο δρόμο της κι ένα άλλο καντηλάκι, του γιού της Αλέκου στο κοιμητήριο του Κρικέλου, περιμένει κι αυτό μια καλησπέρα από τη μάννα…