Σουρρεάλ βόλτες με ποδήλατα

του Μόδεστου Σιώτου

Είναι συναρπαστικό να συνειδητοποιείς ότι συμβαίνουν πράγματα στη πόλη σου για τα οποία εσύ δεν έχεις απολύτως καμία ιδέα. Είχα ακούσει από καιρό για κάτι «ποδηλάτες» που κάνουν βόλτες στην Αθήνα κάθε Παρασκευή βράδυ. Μάλιστα, νομίζω ότι τους είχα δει να περνάνε μία φορά από μπροστά μου ένα βράδυ καθώς κατέβαινα στο κέντρο για ξενύχτι, τσιγάρα και αλκοόλ.

Θα είμαι ειλικρινής: ανέκαθεν θεωρούσα ότι το να κάνεις ποδήλατο στην Αθήνα, είναι σαν να είσαι Τζαμαϊκανός και να θέλεις να γίνεις πρωταθλητής στο snowboard. Πολύ απλά δεν γίνεται. Χτισμένη ανάμεσα σε επτά λόφους, η Αθήνα δε προσφέρεται για ποδήλατο αφού για να πας από την Ηλιούπολη στο Κολονάκι, χρειάζεσαι τις αντοχές του Λαρς Άρμστρονγκ. Δύσκολο πράγμα για έναν καπνιστή.

Πήγα, λοιπόν, τη Παρασκευή στο Θησείο όπου δίνουν το ραντεβού τους οι ποδηλάτες της ομάδας Freeday για τις αθηναϊκές περιπλανήσεις τους. Ομολογώ, ότι η κατάσταση ήταν ολίγον τι σουρρεάλ. Υπό τη σκιά της Ακρόπολης, είχαν συγκεντρωθεί χιλιάδες ποδήλατα δημιουργώντας μία περίεργη ατμόσφαιρα με χιλιάδες κόκκινα λαμπάκια να λάμπουν και αρκετούς από τους ποδηλάτες να έχουν ντυθεί άη-βασίληδες. «Είμαι στο πνεύμα!», μου απαντάει ο Αυγουστίνος, ένας από τους Άη Βασίληδες, όταν τον ρωτάω γιατί στολίστηκε και προσθέτει ότι «μπορεί να έχει κρύο και να έρχονται τα Χριστούγεννα αλλά αυτή τη βόλτα δεν τη χάνω με τίποτα!». Πιο κάτω, συναντάω έναν κύριο κάπως μεγαλύτερης ηλικίας, το κύριο Παύλο Νικολόπουλο. «Είμαι εξήντα ετών και μέσα σε ένα μήνα που έρχομαι εδώ, έχω πραγματικά αναζωογονηθεί. Με το ποδήλατο έχω περιορίσει κατά 80% το κάπνισμα, έχει αλλάξει η καθημερινότητα μου και ολόκληρη την εβδομάδα περιμένω αυτή τη Παρασκευή». Τον ρωτάω αν βαριέται ποτέ να κατέβει: « ούτε μία φορά! Από το να κάτσω σπίτι, να σκέφτομαι τα προβλήματα μου και να είμαι μπροστά από μία τηλεόραση, σηκώνομαι, παίρνω το ποδήλατο και αρχίζω τις βόλτες! Άλλωστε, με τόσους νέους τριγύρω μου, αισθάνομαι και εγώ για λίγο σαν παιδί».

Οι ποδηλάτες Freeday, όμως, φαίνεται ότι έχουν και άλλες ευαισθησίες. Πριν από λίγο καιρό, ήρθαν σε συνεννόηση με το Παιδικό Χωριό SOS για να συγκεντρώσουν τρόφιμα για τα παιδάκια. Έτσι, καθώς περιφέρομαι ανάμεσα στους ποδηλάτες (χωρίς ποδήλατο και ντρεπόμουν λιγάκι) βλέπω ξαφνικά μπροστά μου ένα μικρό φορτηγό γεμάτο τρόφιμα. Η Άννι Κατσούλη, από το Παιδικό Χωριό, μου λέει με ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο της, ότι αυτό που συμβαίνει «δεν το έχει ξαναζήσει ποτέ». «Είναι τρομερό, μέσα σε μία ώρα έχει γεμίσει το φορτηγό από τρόφιμα, αυτή τη στιγμή φέρνουμε και δεύτερο βανάκι γιατί ο κόσμος συνεχίζει να μας φέρνει φαγητό και εμείς δεν έχουμε πού να το βάλουμε!».

Η ώρα περνάει και ακούγονται διάφορα σφυρίγματα που, προφανώς, καλούν τον κόσμο να ετοιμάζεται. Η Κατερίνα με ενημερώνει ότι η σημερινή βόλτα θα είναι ένας γύρος της κεντρικής Αθήνας. Τη ρωτάω από πού θα περάσουν και που απαντά ότι «τη διαδρομή θα τη μάθουμε στη πορεία, δεν μας τη λένε ποτέ από πριν».Ανεβαίνω σε ένα πεζούλι για να δώ την έναρξη. Μία μικρή θάλασσα από ποδήλατα ξεχύνεται σιγά σιγά προς το Γκάζι. Χρώματα, φωνές, αγιοβασιλιάτικα καπελάκια. Ένας από τους ποδηλάτες έχει εγκαταστήσει μέχρι και ηχοσύστημα με μεγάφωνα στο ποδήλατο του χρωματίζοντας με μουσική τα πάντα γύρω του. Σιγά σιγά τα ποδήλατα χάνονται στο σκοτάδι και οι φωνές λιγοστεύουν. Στο τέλος, μένω μόνος μου. Έχοντας για παρέα μία εκνευριστική σιωπή.

Τελικά, η κατάσταση μπορεί να είναι σουρεάλ και η Αθήνα χτισμένη ανάμεσα σε επτά λόφους, αλλά εγώ αυτή την εβδομάδα, μάλλον, θα αγοράσω ποδήλατο.

*Η ομάδα Freeday-ποδηλάτες δίνει το ραντεβού της κάθε Παρασκευή κατά τις εννιάμιση στη πλατεία Ασωμάτων, στο Θησείο. Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφθείτε το site τους ή το group τους στο facebook.