«Ερωτευμένος αποκλειστικά με την τελειότητα των συναισθημάτων»

Ήθελα να κοιτάξω τον ουρανό.
Ξεχώρισα αμέσως το αστέρι μου,
με την πρώτη ματιά.
Ήταν τόσο φωτεινό.
Είχε ένα χρώμα που κανείς ζωγράφος δεν είχε σκεφτεί.
Το ερωτεύτηκα αναπόφευκτα.
Ήθελα να το κάνω δικό μου.
Μα σίγουρα το έβλεπαν και άλλοι.
Μα η μικροσκοπική μου ύπαρξη
δε θα ήταν ποτέ αρκετή να το φτάσει.
Βρήκα το πιο δυνατό τηλεσκόπιο,
για να το χαζεύω τις νύχτες μου,
που πια απέκτησαν νόημα,
φωτίστηκαν, εξιλεώθηκαν, αφιερώθηκαν, εξυμνήθηκαν.
Μα είδα πάνω του φοβερούς κρατήρες,
απότομες χαράδρες και παγωμένους ανελέητους ανέμους.
Τότε απέκτησαν και οι μέρες μου νόημα.
Ταξίδευα χειμώνες και καλοκαίρια
για να φτάσω στη σπηλιά του σοφού γέροντα.
Και πραγματικά ήξερε για το αστέρι μου.
Μου είπε ότι είχε πεθάνει πολλά χρόνια τώρα.
Μου είπε ότι όλο αυτόν τον καιρό
ήμουν ερωτευμένος με το φως του.

Γιάννης Κοντέας, “Το χρονικό της τραγωδίας”, εκδ. ΔΡΟΜΩΝ 2010