Οσο ο Οκτωβρης για μενα ειναι λιγο μοναχικος, ο Νοεμβρης που παραφυλα πονηρα πισω απο την πορτα ειναι γεματος γιορτες, ανθρωπους και φασαρια. Φερνει και δυο τετραημερες αργιες για εξτρα μπουναμα!
Πριν λιγες μερες γραφω στο στατους του φμπ. ” Παω να φωτογραφισω το φθινοπωρο”. Ειναι ενα λιακαδερο απογευμα μετα..... Ομορφο και ζεστο απογευμα. Μια τα χρωματα του φθινοπωρου, μια η αναγκη να περπατησω λιγο, τα αφηνω ολα...
Εδω και τεσσερα χρονια καθε που τελειωνει ο Οκτωβρης, σ’ αυτο το χωρο φερνω τα χρωματα της γειτονιας μου. Και αν συνεχισω και τον επομενο χρονο, παλι τα ιδια θα κανω. Γιατι το δικο μου φθινοπωρο, ουτε εγω δεν το πιστευω. Καθε δενδρο και χρωμα. Καθε βημα και μια ομορφια. Μπορει αλλα πραγματα να τα βαριεμαι στην επαναληψη, οχι ομως αυτο.
Το ροζ, το κιτρινο και το πορτοκαλί με φοντο ενα κουρασμενο πρασινο μου φερνουν μια μελαγχολικη ηρεμια. Ξερω πως σε λιγες μερες, ολη αυτη η ομορφια θα εχει περασει. Τις δυο πιο ομορφες εβδομαδες του χρονου εδω, μια τωρα στο τελος του Οκτωβρη και μια στην αρχη του Μαη, η φυση παταει γκαζια και μεταμορφωνεται μπροστα στα ματια μας. Ηδη αποψε που γραφω τα μισα φυλλα ειναι πια κατω.
Μολις προλαβαινω λοιπον, πριν ο αερας και η βροχη τα χαλασουν ολα. Κιτρινα φυλλα, μοναχικα δεντρα, σκορπια λουλουδακια, ακομα και ροζ συννεφακια απαντησα εκεινο το απογευμα! Οι γειτονες λιγοστοι, αλλα οταν σε βλεπουν παντα χαιρετανε και χαμογελανε. Ειναι μια αισθηση που ακομα κι εγω που τρελλαινομαι για την ζωη στην πολη, την απολαμβανω πολυ.
Ειναι μερικες γωνιες που τα φυλλα κατω φιαχνουν ενα αφρατο στρωμα. Εκει σε πιανει μια τρελλα να θελεις να ξαπλωσεις απανω και να κανεις χρουτς χρουτς. Ειναι μερικα φυλλα που αν και ηδη βρισκονται κατω δεν χανουν την μοναδικοτητα τους. Παραμενουν ομορφα με φοντο την ασφαλτο.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου