Απόψε, για άλλη μια φορά...

Σοφία Κου

Σε λίγη ώρα θα ανηφορίσω στο μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου στην Αίγινα,

όπου κόσμος πολύς θα αγρυπνήσει μέχρι να ξημερώσει η μέρα της γιορτής του «αγίου του αιώνας μας» ή «του αγίου της υπομονής» ή... ή ...



Όπως και να αποκαλείται ο κάθε άγιος, αυτό που μετράει είναι το όνομα που θα του δώσει η καρδιά σου. Αν δε σχετιστείς μαζί του κάπως , αν δε σου φανερωθεί, αν δε σε «τρελάνει» με έναν από τους τρόπους του, θα παραμένει άλλη μια «τυπικούρα» της ζωής σου, άλλος ένας άδειος τίτλος για σένα, που θα τον επαναλαμβάνεις μηχανικά...


Σε λίγη ώρα θα ανηφορίσω για το μοναστήρι σου, Άγιε...

για να απολαύσω το μεγαλείο της ησυχίας, της αφοσίωσης, μέσα σε τόσο κόσμο.

...

Εμένα, με ξέρεις, είμαι και λίγο ατίθαση, απρόβλεπτη κι ...ανάρχα! εκεί που υπακούω και σέβομαι την κάθε λεπτομέρεια , εκεί και απογυμνώνω τον άγιο απ' το θρησκευτικό του πλαίσιο, παραμερίζω ο, τι έχει πει που αφορά στο χώρο και στο χρόνο που έζησε

τον καθίζω δίπλα μου, σα φίλο, σαν αδελφό μου, και αφήνομαι να συγκεντρωθώ σε εκδηλώσεις του που θα αντέξουν σε κάθε χρόνο και σε κάθε τόπο.

Από εσένα, μόνο τούτα ας ξεχωρίσω απόψε:

την ανεξάντλητη αγάπη και προσφορά του είναι σου

προς τους άλλους με κάθε τρόπο: με τα χέρια σου, κρατώντας εργαλεία για να οικοδομήσεις το μοναστήρι σου ή τη γραφίδα σου για να οικοδομήσεις ψυχές μπερδεμένες κι άρρωστες... Με τα πόδια σου, αφήνοντας φαγητό έξω απ' τα φτωχόσπιτα, με τα λόγια σου, με το βλέμμα σου, με την έγνοια σου, να ζωοποιείς πεθαμένες ελπίδες κι αντοχές.

να ξεχωρίσω την υπομονή σου στον πόνο του κατατρεγμού και των συκοφαντιών

και τη συμβουλή σου «γνώρισε τον εαυτό σου για να γνωρίσεις τον Θεό»...

Αυτά μου φτάνουν και μου περισσεύουν για να μου θυμίσουν το πόσο μακριά είσαι από αυτό που είμαι!

Που με γδέρνουν οι επιθυμίες και τα «δίκια» μου, που τρέχω δεξιά και αριστερά να γεμίσω το μυαλό μου με γνώσεις και ιδέες και συμπεράσματα, που πάω να γεμίσω την ψυχή μου με χαρές και επιβεβαιώσεις, αλλά -αλίμονο-, πολλαπλάσιες διαρροές έπονται: Το πλεούμενό μου μπάζει από παντού!

.....



Απόψε πάλι θα παλέψω μαζί σου για το πώς να μάθω να βλέπω αλλά να μη βλέπω, να ακούω αλλά να μην ακούω και να μη μιλάω για τα καμώματα των ανθρώπων...

Απόψε πάλι θα θυμηθώ τις καινούργιες πληροφορίες που έρχονται στ' αυτιά μου για σένα, για τις διαρκώς αυξανόμενες εμφανίσεις σου και για τα τόσα θαυμαστά που επιμελώς δεν διαδίδονται για να μην οδηγήσουν σε σύγχιση και σε χλεύη ανέτοιμους συνανθρώπους μας, σαν κι ελόγου μου, μόλις λίγα χρόνια πριν.

Απόψε πάλι θα αναμετρηθώ με τον διαφορετικό τρόπο που κάθε φορά νιώθω να με κοιτάζεις: αυστηρός, δυνατός, απαιτητικός, εύπλαστος μες στην απόλυτη προσφερόμενη αγκαλιά σου, οικείος, υπομονετικός!

Απόψε θα αισθανθώ πάλι, πως

το πένθος της καθημερινής απογοήτευσης του καθημερινού «λίγου» και «άδειου», της μόνιμης αίσθησης ανεπάρκειας,

επουλώνεται, εξισορροπείται, συρρικνώνεται,

κι αφανίζεται τελικά μόνο με χαρά "όχι εκ του κόσμου τούτου",

Ε , εσένα σ' έχω για έναν από αυτούς που την προσφέρουν!!

Απόψε, σε παρακαλώ, χαρίσου και σε όσους θα βρίσκονται μακριά σου...

Απόψε λοιπόν...

πηγή