Συνεχίζω το χτεσινό παραλήρημα, (γιατί έχει και αυτό το κακό, πως δε μπορείς να το σταματήσεις εύκολα), που μ' έπιασε όταν διάβασα στο ίντερνετ πως κάποιοι -ιερωμένοι και μη- θεωρούν μη ορθόδοξο το βιβλίο, τάχα μόνο, «η ασκητική της αγάπης», με τη ζωή και τις συμβουλές της δια Χριστόν πτωχής γερόντισσας Γαβριηλίας, έτσι με σκέψεις σκόρπιες όπως μου ρχονται...
Σε σας απευθύνομαι
τους αυτόκλητους «μικροβιολόγους», που πάτε να μας προλάβετε πριν μολυνθούμε από καινούργια μικρόβια, εσείς, οι φορείς μικροβίων ξεχωριστότητας, έπαρσης, ανταγωνισμού και αντιπαλότητας...
Εσείς, οι αυτόκλητοι δικαστές που κοιμόσαστε πιο δικαιωμένοι είτε έχοντας στιγματίσει, απομονώσει κάποιους μαζί με τα έργα τους, αλλά κατά τα άλλα μη κατασπαράζοντας σάρκες στα φανερά...
Εσείς, οι λεπτολόγοι και κατά πάντα προσεκτικοί, που ώσπου να διυλίσετε και το τελευταίο κουνούπι, σας έχει φύγει όλο το ποίμνιο με τον σκύλο και το χορτάρι μαζί...
Τι να σας κάνω, που εμείς τις παρωπίδες σας τις βλέπουμε αλλά εσείς δεν τις βλέπετε; Που έτσι δεν μπορείτε ούτε καν με το βλέμμα σας να αγκαλιάσετε κάποιον; Ούτε με την πρόθεσή σας να αναπαύσετε κάποιον;
Τι να σας κάνω που σας βασανίζει πράγματι το ράσο -για τους ιερωμένους- ή οι ρόλοι για τους άλλους, όπως του επιτρόπου, του θεολόγου, του ιεροκήρυκα, των κοπιώντων, ψαλλόντων, όλων των «παρά τω ιερεί», τελικά;
Τι να σας κάνω που νοιώθετε πως δεν μπορείτε να χωθείτε σε κάποιον άλλον ρόλο και που -δυστυχώς για σας- νομίζετε πως πάντα πρέπει να βρίσκεστε μέσα σ ένα ρόλο για να άρχετε και έτσι να υπ-άρχετε; Τι να σας κάνω που είναι δύσκολο να έρθετε σε επαφή με αυτά που κηρύττετε από άμβωνος ή από καθέδρας; Γιατί είναι κοπιώδη, γιατί είναι ακατανόητα - και πράγματι είναι έξω από κάθε νόηση, γιατί είναι τρόπος ζωής και όχι διανόηση!!! Και πάτε να τα προσεγγίσετε με λάθος εργαλείο και τελικά αυτό που έρχεται προς τα έξω προς εμάς, είναι το χάσμα σας ανάμεσα σε αυτά που λέτε και σε αυτά που βιώνετε και η δυσκολία σας να τα γεφυρώσετε. Η αδυναμία σας να τα φτάσετε, μιας και είσαστε εγκλωβισμένοι σαν μέσα σε ένα δίχτυ μέσα στο ράσο ή στο ρόλο, -δεν είναι και εύκολο δηλαδή εδώ που τα λέμε. Τι να σας κάνω ; να πω αυτό το σκληρό «ας προσέχατε;» Όχι! Θα πω «ας προσέξετε!» γιατί πιστεύω πως η κάθε στιγμή έχει όλη τη δύναμη και τις προϋποθέσεις, είναι ολοκληρωτικά πρόσφορη για αποφάσεις, για να κάνουμε τομές, να πούμε «ως εδώ!» και να ξεκινήσουμε κάτι λίγο έως πολύ διαφορετικό και να τολμήσουμε με στροφή, έστω μιας μοίρας στην αρχή....
Τι να σας κάνω και τι να με κάνω, τρομάρα μου, που δεν είμαστε γλωσσομαθείς, σαν την γερόντισσα Γαβριηλία, (εγώ επιπλέον είμαι κι αδιάβαστη), και δε γνωρίζουμε και μεις τις πέντε γλώσσες που έλεγε πως μ' αυτές γύριζε όλον τον κόσμο; 1, το χαμόγελο, 2. τα δάκρυα, 3. Το άγγιγμα, 4.την προσευχή, και 5. την αγάπη...;
Τι να σας κάνω; Και τι να με κάνω; που δε βλέπουμε τις ανοιχτές αγκαλιές όλων των Αγίων περιμένοντάς μας να αποφασίσουμε αυτές τις αλλαγές στη ζωή μας - και αυτός είναι άλλος ένας προσωπικός μου ορισμός της α-νοησίας: του να μη βλέπουμε πως μόνο αγκαλιές μας περιμένουν από αυτούς τους ανθρώπους και γι' αυτό είναι Άγιοι και όχι τιμωροί σαν κάποιον πατέρα μας, δάσκαλο, παπά ή άρχοντα.
Τι να σας κάνω; που όσο και να διαβάζετε και να μας ψέλνετε τους μακαρισμούς ακόμα μες στην απορία είσαστε τι να 'ναι αυτά τα πράγματα τα τόσο μακρινά κι απρόσιτα; Τι να σας κάνω που φαίνεται να μην υποψιάζεστε καν τον αμύθητο πλούτο, την απεραντοσύνη, τη δύναμη και την κυριαρχία τελικά όλων των ανυπεράσπιστων, των αδικαίωτων, των κατατρεγμένων, των συκοφαντημένων, των πονεμένων;;
Τι να σας κάνω; Και τι να με κάνω;
σημ: Δεν συγκρίνω τον εαυτό μου με κανέναν γιατί, -κολυμπώντας μες στα πάθη μου και την άγνοιά μου-, το ξέρω καλά πως και σε μένα αν μου αφήσουν μπροστά μου το μέλι με όποια του μορφή (δόξα κ.λ.π.) θα ορμήσω δίχως δεύτερη σκέψη! Πόσο μάλλον δεν κατακρίνω! Μόνο περιγράφω ο, τι όλοι μας βλέπουμε να μας θλίβει, να μας απομακρύνει και να μας κρυώνει στη δίψα μας για Θεό, από κάποιους ταγμένους ακριβώς για το αντίθετο! Γιατί νομίζω πως συναινώ στη διαιώνισή της κατάστασης, σιωπώντας. Και όχι από υπακοή προς κάποιους άξιους και σεβαστούς αλλά από υπακοή στο φόβο μου, την αδιαφορία και τον ωχαδερφισμό μου!
Εδώ όμως μιλάμε για την όντως Ζωή μας!, όχι αυτήν που παρέρχεται μέχρι να ανοιγοκλείσεις τα μάτια!
Γι αυτήν που μας καλεί ο Θεός!
Υ.Γ.να δεις τι σου χω για μετά...
Υ.Γ-2 ωχ! μόλις διάβασα στη σελ 368 "από την κουταμάρα, καλύτερα η βουβαμάρα!".
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου