του Σταύρου Θεοδωράκη
Το πρώτο που πρέπει να μάθετε πριν καθίσετε απόψε στις τηλεοράσεις για να δείτε το Νησί, είναι ότι υπήρξε ένας άντρας που τον έλεγαν Επαμεινώνδα Ρεμουντάκη. Αν στη χώρα μας υπήρχε ένα βιβλίο με τους αληθινούς ήρωες ο Ρεμουντάκης θα ήταν στις πρώτες σελίδες. Ένας φοιτητής Νομικής που οι χωροφύλακες τον έβγαλαν από τα αμφιθέατρα και τον έκλεισαν στη Σπιναλόγκα. Λεπρός. Όμως αυτός ήξερε ότι η ζωή δε σταματά αν εσύ δεν την παρατήσεις. Η πρώτη πράξη του ήταν να φέρει ασβέστη για να ασπρίσουν όλο το νησί.
«Η μυρωδιά του ασβέστη», έλεγε «ήταν σαν να τους ζωντάνεψε αφαιρώντας από τις μύτες τους τη μόνιμη πληκτική δυσοσμία».
Στην αυτοβιογραφία του – Αητός χωρίς φτερά - που δεν εξέδωσε ποτέ, έγραψε:
«Μυστήρια και ψεύτικοι θρύλοι δεν πρέπει να υπάρχουν εις βάρος ανθρώπων που έζησαν και ζουν πάνω στη μικρή μας γη».
Ενώ σε ένα άλλο σημείο γράφει: «36 Χρόνια είμαι φυλακισμένος, χωρίς έγκλημα. Μέσα σε αυτά τα χρόνια πολλοί άνθρωποι μας επισκέφτηκαν. Άλλοι να πάρουν φωτογραφίες, άλλοι από φιλολογική άποψη να δουν ένα είδος ανθρώπων αλλιώτικους. Γιατί άλλοι θέλαν να μας δείξουν την απέχθεια και άλλοι τη συμπόνια. Εμείς όμως δε θέλουμε ούτε να μας απεχθάνονται, ούτε να μας συμπονούνε. Εμείς έχουμε ανάγκη από το ωραίο αίσθημα, την αγάπη».
Με τον Ρεμουντάκη στάθηκα άτυχος. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα έζησε στην Αγία Βαρβάρα εκεί που έζησα και εγώ τα πρώτα χρόνια της ζωής μου. Τα βήματα μας διασταυρώθηκαν κάποια στιγμή αλλά εγώ– παιδί ακόμη – δεν μπορούσα να εκτιμήσω για ποια προσωπικότητα είχα να κάνω. Όταν το κατάλαβα είχε πια πεθάνει.
Με τον Μανώλη Φουντουλάκη στάθηκα πιο τυχερός. Ο Θοδωρής Παπαδουλάκης ο σκηνοθέτης της σειράς του Μέγκα «Το νησί» όταν του είπα ότι θα ετοιμάσω μια εκπομπή για την Σπιναλόγκα μου συνέστησε πριν από όλους να δω τον Μανώλη Φουντουλάκη. Μαζί τον επισκεφθήκαμε ένα βράδυ στο σπίτι του στη Άνω Ελούντα. Και εκεί πίνοντας τσικουδιές μας διηγήθηκε πολλές ιστορίες. Την επόμενη μέρα τον πήρα και πήγαμε στη Σπιναλόγκα. Παρακολουθείστε ένα απόσπασμα από την ατέλειωτη κουβέντα μας:
Σ. Δεν είχε μόνο βάσανα η Σπιναλόγκα.
Φ. Είχε γλέντια, είχε χορούς, είχε απ’ όλα. Ένα καλό χωριό ήταν εκείνα τα χρόνια.
Σ. Και κάνανε και γάμους λέει εδώ, γεννιόντουσαν και παιδιά…
Φ. Και παιδιά και γάμους και γλέντια.
Σ. Κανονικά απαγορευόταν να κάνουνε παιδιά.
Φ. Κανονικά… ε μπορείς να σταματήσεις τα νιάτα, μπορείς να σταματήσεις το αίμα, όταν εμπαίνανε δυο νέοι εδώ μέσα που χόχλαζε το αίμα τους; Μπορούσες να τους σταματήσεις να μην κάνουνε παιδιά, σεξ, να μην κάνουνε τίποτε σαν τους καλογέρους; Αδύνατον.
Σ. Έχω ακούσει και όμορφες ιστορίες. Βρήκα μια γυναίκα που ακολούθησε τον άντρα της εδώ με τη θέλησή της…
Μ. Η καλοσύνη, Σταύρο μου, δεν απόκαμε. Η κυρα- Μαρία, Θεός σχωρές την, ήταν λεβεντιά ψυχής. Αρρώστησε ο άντρας της, ο Γιάννης και ήρθε το καΐκι να μαζέψει τους λεπρούς απ’ τα Χανιά και αυτή εμάζεψε ένα μπογαλάκι τα ρουχαλάκια της και σιγά- σιγά το βράδυ επήγε και ετρύπωσε μέσα στο καΐκι που θα έπαιρνε τον άντρα της και κρύφτηκε μέσα. Και το πρωί, όταν επιάνανε πια στο Ηράκλειο την εβρήκανε μες στο καράβι. Την εβλέπει ο άντρας της, Μαρία! Τι δουλειά έχεις εσύ εδώ πέρα; Γιάννη μου, τον Γολγοθά θα τον ανέβουμε μαζί. Και στα καλά και στα κακά Γιάννη, μαζι»!
Μου είπε και άλλες ιστορίες ο Μανώλης που κάποια μέρα θα σας τις διηγηθώ. Όλες βέβαια για την Σπιναλόγκα, στην είσοδο της οποίας κάποτε όχι πολύ παλιά υπήρχε η επιγραφή: «Ο εισερχόμενος να αποθέσει κάθε ελπίδα».
ΥΓ. Δεν έχει καμία αξία αλλά θέλω να ευχηθώ καλή επιτυχία στον Θοδωρή Παπαδουλάκη, την Βικτώρια Χίσλοπ, τον Νίνο Ελματζιόγλου, την Μιρέλα Παπαοικονόμου (αλλά και τον Μάινα, την Λέχου, τον Χειλάκη, την Σκαφιδά, τον Στάνκογλου και τους 120 πρωταγωνιστές και 2000 κομπάρσους που παίζουν στο «Νησί»). Τις μέρες που έζησα μαζί τους στη Κρήτη πείστηκα ότι δεν κάνουν απλώς ένα σήριαλ, αλλά θα προσπαθήσουν να βγάλουν τον φόβο αλλά και τον οίκτο απ’ τη φορτισμένη λέξη της λέπρας. Μπράβο τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου