Τρέμω
μην έρθει κάποια μέρα
που μπρος μου θα σταθείς
ανέκφραστος και θα ρωτήσεις:
"Τι το ΄κανες το αίμα μου;"
"Πώς μπόρεσες να με ξεχάσεις;"
Και τότε ΄γω τι ν΄απαντήσω;
Πώς όλ΄αυτά τα χρόνια τη φωνή σου
βαθιά την είχα μέσα μου θαμμένη
πασχίζοντας να επιζήσω.
Θανάσης Χ. Παπαδόπουλος (1940)
2 σχόλια:
Ποιός με καθρεφτίζει τόσο αλύπητα νυχτιάτικα;
Πάει,τον έχασα τον ύπνο μου1
Ναι, είναι πολύ κατανυκτικό...αδερφέ/η, κουλάρησε, υπάρχει ΕΛΠΙΣ ΑΝΑΝΗΨεωΣ...
Δημοσίευση σχολίου