Η «πορτοχαμπέρω»

Γιαγιά Άννα την έλεγαν.
Παιδιά, ποτέ της δεν απόκτησε και μάλλον καημό θα το είχε.
Ο άντρας της ,όλη μέρα καφέδες έπινε και ρητόρευε συνεχώς Σημασία καμία δεν της έδινε, σαν να μην υπήρχε γιαυτόν. Την θυμάμαι λοιπόν, πρωί-πρωί να ανοίγει την αυλόπορτα και να μπαίνει στον κήπο μας.

Έρχεται η «πορτοχαμπέρω»,άκουγα την μάνα μου να λέει. Πορτοχαμπέρω βέβαια δεν ήξερα τι σήμαινε, αργότερα έμαθα την έννοια της λέξης αυτής. Εκείνο που ήξερα πάντως ήτανε πως σαν φαινότανε, οι γυναίκες αλλάζανε συζήτηση, και τα πιο σημαντικά μυστικά που συζητούσανε, σταματάγανε να τα μελετάνε, γιατί ξέρανε πως στο επόμενο σπίτι που θα πήγαινε, «χαρτί και καλαμάρι» θα τα εξιστορούσε όλα.

Η γιαγιά Άννα η καημένη, κακιά δεν ήτανε, επιπόλαια μονάχα, της ξεφεύγανε τα λόγια που άκουγε, και τάλεγε παντού, σαν να ήθελε με αυτό να γίνει σημαντική και σπουδαία, καθώς στην πολύ προσωπική της ζωή καθόλου σπουδαία ίσως δεν ένοιωθε και μάλλον, όλοι οι δικοί της (δεν ξέρω γιατί),την απορρίπτανε.

Έτσι λοιπόν, κανείς την πόρτα του δεν της έκλεινε ποτέ, μα και ποτέ κανείς δεν την πολυεπιθυμούσε. Φοβότανε όλοι μην τους ξεφύγει κάτι πάνω στην κουβέντα. Εκείνη απτόητη, συνέχιζε τις επισκέψεις ολημερίς, από το πρωί ξεκινώντας, λες και έπαιρνε ζωή από τις ζωές των άλλων, γιατί δική της ζωή δεν είχε. Μόνος του μαγείρευε και μόνος του έτρωγε ο άντρας της. Η «πορτοχαμπέρω» μετέφερε τα νέα που μάθαινε από το ένα σπίτι στο άλλο, με μεγάλη ακρίβεια Λίγο αργότερα, της κολλήσανε άλλο παρατσούκλι: Πρακτορείο Ρώυτερ, την λέγανε και φτύνανε τον κόρφο τους….

…….

…σαν πέθανε ο άντρας της και έμεινε μόνη, δεν άλλαξε καθόλου το βιολί της, και συνέχισε τα ίδια, όπως τα ήξερε. Πέθανε μόνη της μια νύχτα και οι γείτονες, γρήγορα αντιληφθήκανε πως κάτι τρέχει, καθώς δεν εμφανίστηκε πρωί-πρωί .Την κηδέψανε χωρίς να την κλάψει κανείς ιδιαίτερα και την ξεχάσανε στα γρήγορα γιατί καθόλου μάλλον δεν τους έλειψε η γιαγιά Άννα, η επονομαζόμενη «πορτοχαμπέρω»…

γιαγιά Αντιγόνη