Ποτέ δεν ξέρεις...

Όταν σκαλίζεις τη στάχτη του χρόνου

τα χέρια σου καίγονται.Ποτέ δεν ξέρεις

τι κρατά η ψυχή ερήμην μας.

Πράγματα που μοιάζουν ασήμαντα

ταπεινά ίσως,όμως αν τα νιώσεις

είναι τα πιο ουσιώδη της ζωής.

Το όλο νόημα λάμπει ανεξιχνίαστο

μέσα μας.Ανακάλυψα ένα κείμενο καπου

στο νετ..ανωνυμο και το αφήνω εδω

σαν ανάσα.....Να περνάτε καλά..

Ο κόσμος μου λέγεται Ουτοπία.

Έχει λίγους κατοίκους και

πολλούς περαστικούς!

Είναι όμορφος και ήσυχος,

διαφορετικός!

Πασχίζει να διατηρήσει

τα χαρακτηριστικά του

σε ένα ευρύτερο περιβάλλον

ασχήμιας που προσπαθεί

να κάνει τα πάντα να φαίνονται

ομοιόμορφα..

Οι κάτοικοι του κόσμου μου

είναι σπάνιοι και όμορφοι

η εσωτερική ομορφιά εκπέμπεται

και στο εξωτερικό περίβλημα

της ανθρώπινης υπόστασης.

Αγαπούν το παραμύθι και το όνειρο

επειδή ακριβώς είναι τόσο προσγειωμένοι

στην πραγματικότητα και θέλουν εν γνώσει

τους να ξεφεύγουν!

Δεν πειράζουν κανένα

τουλάχιστον αν δεν τους πειράξει

πρώτα εκείνος!

Για αυτό συχνά βρίσκονται

εκτεθειμένοι αλλά τόσο εσωτερικά καθαροί

που δεν πτοούνται!Δεν έχουν πρόβλημα

να αναγνωρίζουν τα λάθη τους,

τις ατέλειές τους, να ασκούν αυτοκριτική:

ενοχλούνται όμως πολύ όταν δεν κάνουν

και οι άλλοι το ίδιο.

Είναι φιλικά προσκείμενοι προς όλους

μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου!

Για αυτό και η πλειοψηφία των ανθρώπων-

που κρίνει πάντοτε τόσο επιφανειακά-

τους θεωρεί είτε άκακους

είτε υπερβολικά καχύποπτους

και επιφυλακτικούς.

Δεν είναι τίποτα από τα δύο.

Δείχνουν ακόμη άλλοτε υπερβολικά δυνατοί

κι άλλοτε ολότελα αδύναμοι:

κι εδώ τα φαινόμενα απατούν!

Είναι φυσιολογικοί άνθρωποι

με συγκεκριμένες δυνατότητες

που η αγάπη και το μεράκι τους για αυτά

με τα οποία ασχολούνται, ενδυναμώνουν!

Κάποτε πίστευα ότι μπορώ

να τον κάνω πραγματικότητα:

τώρα αρκούμαι στο να πάρει

την επιθυμητή μορφή

με οποιοδήποτε τρόπο!

Μεταξύ του κάποτε και του τώρα

μεσολάβησαν αρκετά χρόνια

απογοητεύσεων από τους άλλους,

αλλά κι από μένα

και την απειρία μου

να χειριστώ καταστάσεις και,

όχι να δω πέρα από αυτές,

αλλά να δράσω αξιοποιώντας

αυτή μου την γνώση!

Τώρα αναρωτιέμαι αν μπορεί

κι έτσι να πετύχει:

οι άνθρωποι είναι παντού

και πάντα ίδιοι

και η παραμυθένια ζωή που επιζητώ

ίσως είναι μια ουτοπία από μόνη της.

Ίσως φτάνει που τον έχω εγώ

έτσι στο μυαλό μου

και προσπαθώ-όσο μπορώ-να κάνω

τους άλλους

να με αφήνουν να τον ζω έτσι...

aeriko