Ήταν επίσης βιρτουόζος μπαντονεονίστας (το μπαντονεόν είναι μουσικό όργανο που μοιάζει με το ακορντεόν, αλλά αντί για πλήκτρα στη δεξιά πλευρά έχει έμβολα) , γεγονός το οποίο τον ανέδειξε γρήγορα σε παιδί-θαύμα. Ενώ ήταν ακόμη νεαρός γνώρισε τον Κάρλος Γκαρντέλ, τη σπουδαιότερη μέχρι τότε προσωπικότητα του αργεντίνικου τάγκο. Με την παρότρυνση του μετέπειτα δασκάλου του, Χιναστέρα, το 1953, ο Πιατσόλα συμμετείχε σε διαγωνισμό σύνθεσης με τη Συμφωνία του Μπουένος Άιρες και κέρδισε υποτροφία από τη γαλλική κυβέρνηση για να μαθητεύσει στο Παρίσι κοντά στη Γαλλίδα συνθέτρια και μαέστρο Νάντια Μπουλανζέ η οποία -όπως λέει ο ίδιος ο Πιατσόλα- άλλαξε τη ζωή του μέσα σε μια μέρα, κάνοντάς τον να πετάξει όλες τις μέχρι τότε συμφωνίες και σονάτες που είχε γράψει (δουλειά δέκα χρόνων) κατανοώντας ότι δεν ήταν το προσωπικό του στυλ, αλλά απλώς μίμηση άλλων συνθετών. Από τότε και στο εξής στράφηκε στο τάνγκο, το οποίο υπηρέτησε περισσότερο σαν προσωπική ανάγκη και λιγότερο σαν ανάγκη για δημιουργία.
Στο βίντεο, βλέπουμε τον ίδιο τον Πιατσόλλα στο μπαντονεόν (στ’ αριστερά), να ερμηνεύει μαζί με την ορχήστρα του το κομμάτι Adios Nonino, γραμμένο για το θάνατο του πατέρα του. Η επεξήγηση –η φωνή που ακούγεται στο αντίστοιχο σημείο- είναι του ίδιου του συνθέτη.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου