Μόλις συµπληρώνεις τα σαράντα, κάτι συµβαίνει. Είναι η «µοιραία ηλικία» νοµίζω. Πριν, κάθε φορά που είχες γενέθλια, σκεφτόσουν αποκλειστικά το µέλλον.
Μετά, κάθε φορά που έχεις γενέθλια, σκέφτεσαι το µέλλον αλλά ταυτόχρονα και το παρελθόν. Σαν να θέλεις να αποτιµήσεις και να διδαχθείς από τη διαδροµή που διήνυσες έως τώρα. Τουλάχιστον αυτό συµβαίνει µε µένα. Προχθές συµπλήρωσα τα σαράντα τρία. Πώς πέρασαν σαράντα τρία χρόνια; Πάντα η ίδια αφελής απορία. Θυµήθηκα τότε τα γενέθλια πριν από τη µετανάστευση. Τότε στην Αλβανία, όπου την ηµέρα των γενεθλίων στο δηµοτικό σε έβαζαν να απαγγείλεις ένα ποίηµα για το κόµµα! Τα υπέροχα γλυκά της µητέρας µου στο σπίτι πάνω στο τραπέζι του καθιστικού. Δίπλα τους ένα παιδικό παιχνίδι: ένα πολυβόλο όπλο, µε καουτσούκ, κινεζικής παραγωγής, δώρο του κοµµουνιστή γείτονά µας. Οι γονείς µου χαµογελούν αµήχανα… Τα γενέθλια της εφηβείας. Καλείς στο σπίτι τους καλύτερους φίλους, τις καλύτερες φίλες, συµµαθητές στο λύκειο, ακούς απαγορευµένη ροκ µουσική – πάντα χαµηλόφωνα – φλερτάρεις, καπνίζεις τσιγάρα Παρτιζάνι, βρίζεις τους χαφιέδες και µιλάς για ταξίδια στον κόσµο πέρα από τα σύνορα. Τα γενέθλια στην ατµόσφαιρα του ολοκληρωτισµού.
Μετά η φυγή. Τα «χρόνια πολλά» συνηθίζεις να τα ακούς σε µια άλλη γλώσσα, εντελώς άγνωστη για σένα µέχρι τότε. Τα ακούς από καινούργιους φίλους. Οι παλιοί δεν ξέρεις καν πού βρίσκονται. Μετανάστευσαν και αυτοί αλλού, όπου ακούν τα «χρόνια πολλά» σε άλλες, άγνωστες γλώσσες.
Μετά ήρθαν τα κινητά και τα e-mails. Τα τηλεφωνήµατα για τα «χρόνια πολλά» άρχισαν να σπανίζουν. Τις ευχές τις λαµβάνεις µέσω e-mails. Κάποιες φορές συνοδευµένες µε ψηφιακές ευχητήριες κάρτες. Τις λάµβανες κυρίως µέσω SΜS. Ευχές σύντοµες, που καµιά φορά µοιάζουν µε συνθηµατικά ή διαφηµίσεις.
Τέλος το facebook. Είναι η πρώτη χρονιά που «γιορτάζω» τα γενέθλια ως µέλος του facebook. Είναι κάτι σαν ξυπνητήρι γιορτών το facebook.
Είναι αδύνατον να ξεχάσεις τα γενέθλια των ηλεκτρονικών σου φίλων. Ετσι προχθές βρέθηκα µέσα σε µια θάλασσα από ευχές. Ευχές φίλων, παιδικών φίλων που µε βρήκαν χάρη στο facebook, ευχές γνωστών, ευχές αγνώστων, ευχές ανθρώπων τους οποίους δεν έχω συναντήσει ποτέ µου και ίσως ποτέ δεν θα συναντήσω.
Ευχές σε πολλές γλώσσες. Κάποιοι παραπονιούνται ότι το facebook κάνει τα πράγµατα «ρηχά». Οτι απαξιώνει τη λέξη «φίλος». Εµένα προχθές αυτή η «ρηχότητα» µου άρεσε και µε συγκίνησε. Ενιωσα όπως κάποτε, µικρό παιδί στο δηµοτικό, που όταν είχες γενέθλια ήσουν στο κέντρο της προσοχής (ευτυχώς, βέβαια, δεν είµαι υποχρεωµένος να απαγγείλω ένα ποίηµα για το κόµµα). Μετά, αφού διάβασα όλες αυτές τις ευχές, µελαγχόλησα λίγο. Σκέφτηκα ότι φέτος έλαβα λιγότερα SΜS και e-mails µε ευχές από οποιαδήποτε άλλη χρονιά. Και νοµίζω ότι το facebook έχει παίξει τον ρόλο του σε αυτό. Ελαβα επίσης λίγες ψηφιακές ευχητήριες κάρτες. Αληθινές ευχητήριες κάρτες έλαβα ελάχιστες. Μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Ισως, όµως, να’ ναι καλύτερα έτσι. Διαβάζεις αυτή τη θάλασσα από ευχές, από γνωστούς και αγνώστους, συγκινείσαι, νιώθεις στο κέντρο της προσοχής. Και ξαφνικά συνειδητοποιείς, για άλλη µια φορά, ότι οι πραγµατικοί φίλοι είναι πάντα λίγοι. Ετσι ήταν και πριν από το facebook. Ετσι θα είναι και έπειτα από αυτό…
1 σχόλιο:
ΚΑΛΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ!
Δημοσίευση σχολίου