Ανοίγω τα παράθυρα!!!

Πόσα παράθυρα άνοιξες στο δρόμο της ζωής σου;

-Πολλά,,

-Και τι βλέπεις;

Στο πρώτο, παιχνίδια του δρόμου.

Τα μήλα, το κουτσό, τους κλέφτες και αστυνόμους

τους φτυμένους λιόσπορους,

την πρόχειρη σκηνή του Καραγκιόζη,

τις πασχαλιάτικες λαμπάδες, τις κούκλες,

το άρωμα του μαύρου μολυβιού φάμπερ νο1τους

τσακωμούς, τα γδαρμένα γόνατα,

τις μπάτσες και τις αγκαλιές.

Τις μπλε κόλες στα παράθυρα όταν

με αντάμωσε η ιλαρά.. αυτές που έντυνα τα τετράδια…

Το Κυριακάτικο γιουβέτσι, οι σκανταλιές ,

οι κόκκινες γαλότσες…

-Και μετά;

Κάποια μικρή που ψηλώνει χωρίς να σηκώνει τα πέλματα,

που σιγά σιγά χάνεται από τους δρόμους.

Που παρατηρεί το κορμί να αλλάζει

και να ντρέπεται για τα στήθη που ορμούν να βγούν.

Οι πρώτες πονηρές σκέψεις μοιρασμένες με δυο αδελφές.

Η σκληρή δερμάτινη σάκα του Γυμνάσιου, η μαύρη ποδιά..

Οι πρώτες διαδρομές με το λεωφορείο που με πήγαινε στο σχολείο.

Τα θρανία και οι κολλητές. Ο ανταγωνισμός για το μήκος των μαλλιών..

Οι ροζ τσιχλόφουσκες που στρογγύλευαν στην θεα του νεαρού

με τα σπυράκια.. Το βάσανο του διαβάσματος..

Οι φωνές της μάνας..

Οι εσωτερικές αντιρήσεις.. Οι σχολικές εκδρομές… Ο Λουντέμης,

Ο Καζαντζάκης, ο Μυριβήλης…το θέατρο στο ραδιόφωνο..

Και μετά;

Τα όνειρα που πέταγαν πάνω στη Σχολή Καλών Τεχνών…

οι οικονομικές ελλείψεις

που τα σκόρπησαν.. οι πολιτικές και θρησκευτικές αντιρρήσεις…

οι ανατροπές που ήλπιζα πως έρχονται….

Το κλεφτό τρέξιμο και η προσδοκία

να καλπάζει…οι Ρώσοι συγγραφείς.. ο Μπακούνιν

στα κρυφά να αλλάζει χέρια..

Οι σφαλιάρες της μάνας βασισμένες στο ένστικτο της

πως παραστράτησα..

Το πρώτο τσιγάρο… οι τσίχλες δυόσμου…

η πενταήμερη..το απολυτήριο….

Και μετά;

Η πεποίθηση πως θα έρθουν οι ανατροπές… οι φίλες πάντα εκεί…

η αναζήτηση δουλειάς.. τα μαθήματα αγγειοπλαστικής…τα πρώτα

τολμηρά ντυσίματα…ο έρωτας που την είχε στημένη… η παράδοση…

το θέατρο..ο Χόρν, η Λαμπέτη.. τα μπαράκια.. τα τραγούδια σταθμοί….

Η αγάπη που έκαιγε…το νυφικό που με στένευε… η αγκαλιά

που με έσφιξε… τα ταξίδια σε πλοία να ακολουθούν τον έρωτα…

Και μετά;

Το κλάμα για το μωρό που δεν ερχόταν…

οι προσδοκίες σε σταθερή γραμμή..

Ο ερχομός του πρώτου αγγέλου στη ζωή μας..

του δεύτερου .. του τρίτου…

οι φίλες πάντα εκεί.. οι απελπισία …

τα κλάματα… δεν τα καταφέρνω…

φόβοι… τσακωμοί και καυγάδες ..

αγκαλιές πολλές σε ότι πιο πολύ αγάπησα

αυτά τα μικρά που έπρεπε να τους δώσω την ψυχή μου

χωρίς να το ξέρουν…

οι αγωνίες για ένα μέλλον που είχε παραχωρήσει

το δικό μου στο δικό τους..

καυγάδες, δάσκαλοι,, καθηγητές…

και τρία πτυχία που το ένα κρεμάστηκε

τα άλλα ψάχνουν δρόμους για αλλού ..

Οι απώλειες αγαπημένων.. οδυνηρές… η καθημερινότητα που

δεν άφηνε τόπο για ανάσα…

Από αυτό το παράθυρο η ζωή έτρεχε με χίλια.. το πιο δύσκολο;

Η δουλειά .. που ονειρεύτηκα… το τρέξιμο…και τα παλιά

όνειρα ξεχασμένα…

Και μετά;

Γέλιο… κλάμα… απελπισία… δυσκολίες…

Αλλες αποχωρίσεις για πάνω…

Ένα τσίρκο που πότε βασάνιζαν τα ζώα

και πότε έβγαινε ο κλόουν να γελάσω..

Ο ερχομός δυο νέων αγγέλων….

Ο χαμός του έρωτα.. στην αναχώρηση του που

έβαλε σημάδι στην καρδιά…

Και τώρα;

Το παράθυρο που αγναντεύω το πριν και το τώρα…

Δεν έχω κλείσει κανένα…

Ανοίγω αυτό του αύριο και κοιτώ την θάλασσα…

την χαρά…που δεν κρύβεται

όσο και να προσπαθήσει….

Και οι φίλες ακόμα εδώ…και τα παιδιά… και τα πάνω

και τα κάτω…γιατί έτσι αγάπησα και αγαπώ

τα παράθυρα της ζωής μου…

Η ζωή μου κλείνει ακόμα πονηρά το μάτι!!!

Γιαγιά Αντιγόνη