Αγαπητοί μας εξάδελφοι, Σπύρο και Ελένη
Εμείς εδώ, στην Αθήνα, είμεθα καλά και το αυτό -κουνιέμαι από τη θέση μου- επιθυμούμε δι’ υμάς. Εμφορούμενοι από αγάπη και νοσταλγία, σκεφτήκαμε προς στιγμήν, σε συνέχεια του τελευταίου γράμματός σας, να σας τηλεφωνήσουμε, αλλά τελικώς επικράτησε η σύνεση και ακολουθήσαμε πάλι την παλιά αγαπημένη οδό της επιστολογραφίας, ήτις είναι πιο θερμή, πιο προσωπική και πιο φιλική προς τις μηνιαίες αποδοχές μας. Αυτή η ταπεινή οδός του ταχυδρομείου κράτησε άλλωστε επί μακρόν σε στενή επικοινωνία τις μανάδες μας, Ευθαλία και Μεταξία, αφότου ο παππούς Λευτέρης αποφάσισε να στείλει, σε αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης, τη δική σας μητέρα στην Αστραλία (τότε όλοι την οίκτιραν τη θεία Μεταξία, επειδή θα μπάρκαρε, αλλά τώρα, όσοι επέζησαν, και είναι συνταξιούχοι, τη μακαρίζουν. Είναι αυτό που λέμε, μηδένα προ του τέλους μπαρκάριζε…). Ουδείς γνωρίζει επιπροσθέτως για πόσο καιρό ακόμα θα μας παρέχεται η λύση των ΕΛΤΑ και των ρετρό, φθηνών, οπισθοσαλιοκολλήσιμων γραμματοσήμων. Είτε επειδή δε θα υπάρχουν ΕΛΤΑ είτε επειδή δε θα εκδίδονται ελληνικά γραμματόσημα είτε επειδή δε θα μείνει στα σοβαρά, καθόλου μα καθόλου σάλιο, θα αναλάβουν καθήκοντα καινούριες εταιρίες που θα επιβάλουν νέου τύπου οπισθοκολλήσιμα τέλη. Τότε πιθανότατα θα λαμβάνετε, αγαπητοί μας εξάδελφοι, τα γράμματά μας ανοιγμένα, με σφραγίδες γεμάτες ξένα ακρωνύμια. DH HELL, IMF FΑIL MAIL, FED SEX κλ.π. κλ.π. κλ.π.
Κι επειδή, αν κρίνουμε από τους καθημερινούς φόνους, ο καιρός είναι εγγύς, προτείνω να επωφεληθούμε στο μέγιστο βαθμό της παλαιικής αυτής δυνατότητας.
Μας έγραψες, αγαπητέ Σπύρο, ότι αδυνατείς να διώξεις από το μυαλό σου την πατρίδα. Κι εμείς το ίδιο. Θέλουμε και δεν μπορούμε. Μόνο που δε μιλάμε για την ίδια πατρίδα. Στη δική μας εκδοχή εξάδελφε, οι αυλές είναι ακόμα πλατιές, όπως τις θυμάσαι, οι πόρτες ξεκλείδωτες και τα σκυλιά δεμένα. Αλλά όχι για μας. Γι’ αυτούς που ήρθανε.
Οι ακτές είναι δαντελωτές, η θάλασσα καταγάλανη κι εμείς κάνουμε πού και πού τα τελευταία μπάνια και τα πρώτα οφθαλμόλουτρα της νέας εποχής. Η εθνική μας πραγματικότητα γίνεται όλο και πιο εικονική. Άλλοι θα είναι οι επίσημοι χρήστες. Άλλοι άρχισαν ήδη να ευχαριστιούνται νωχελικές περατζάδες στην υφαλοκρηπίδα μας και στην ανάπτυξή μας που «πωλείται». Είναι αυτοί που έρχονται.
Νοσταλγείς, λες, τα καφενεία όπου οι πατεράδες μας, με τα κομπολόγια τυλιγμένα στο περικάρπιο, έπιναν καφέ κι έπαιζαν τάβλι. Θυμάσαι τους τσακωμούς που τέλειωναν μ’ ένα «καληνύχτα κι ό,τι είπαμε, νερό κι αλάτι!» στο κατώφλι. Τώρα, Σπύρο μου, και λυπάμαι που το μαθαίνεις από μένα, οι τσακωμοί, σοβαροί και μη, μπορεί να τελειώσουν μ’ ένα πτώμα στο κατώφλι. Κι ο φόβος φυλάει τα έρημα και κλείνει τα καφενεία. Αυτό είναι το λειτούργημά του. Ο φόβος είναι εδώ δημόσιος λειτουργός και ιδιωτικός υπάλληλος.
Μας γράφετε ότι παρακολουθείτε κρατικά κανάλια μέσω δορυφόρου και ενημερώνεστε για την πρόοδο και την εξυγίανση της χώρας. Κι εμείς το ίδιο. Μέσω δορυφόρων ενημερωνόμαστε. Μέσω δορυφόρων εξημερωνόμαστε. Κι ό,τι δε μαθαίνουμε, μένει να το δείξει η βαλλιστική έρευνα…
Η αλήθεια είναι πάντως, για να μη γινόμαστε και μηδενισταί, ότι τους τελευταίους μήνες έχει σημειωθεί στη χώρα κοσμοαγωνία. Ήρθαν τα πάνω κάτω και τα κάτω παρακάτω. Μόνο τα πολύ πάνω έμειναν απείραχτα, επειδή κανείς δε ρισκάρει να πηδήξει και να τα φτάσει. Όλοι κάνουν ένα πήδο, κάνουν δύο πήδους, στέλνουν το ΣΔΟΕ τάχα να βάλει σκάλα και ν’ ανέβει, κι ύστερα παθαίνουν ίλιγγο και τα κάνουν κρεμαστάρια. Ξέρεις πόσα κρεμαστάρια χρωστάνε στο ελληνικό δημόσιο;;; Υπογράφουμε ωστόσο αντ’ αυτών εμείς. Είμαστε ένα έθνος (Α.Α.). Αντ’ αυτών ένοχοι, αντ’ αυτών χρεωμένοι… Αντ’ αυτών ανώνυμοι και σε λίγο καιρό και αλκοολικοί.
Ερώτησες, Σπύρο μου, και για τα ανίψια σας. Πολύ καλά είναι τα παιδιά. Τα βλέπομε περισσότερο τώρα που μένουν και πάλι κοντά μας. Συγχωνευτήκαμε κι εμείς σαν τις τράπεζες. Για να δώσουμε θετικά μηνύματα στην αγορά. Και η αλήθεια είναι ότι με τις δόσεις από το επίδομα απόλυσης του Αποστόλη, τις βίζιτες που κάνει η Φωτεινή και τις δικές μας τις κουτσές συντάξεις, κουτσοβγαίνουμε. Ευτυχώς που είχε κι αυτό το προικώο δυάρι η Αριστέα και μπορέσαμε και μετεγκατασταθήκαμε αμέσως, όταν πήρε η τράπεζα το σπίτι στην Κυψέλη.
Κατά τα άλλα είμαστε μια χαρά.
Αν ωστόσο ανοίξουν ποτέ θέσεις για τέσσερα άτομα στο γυράδικό σας στη Μελβούρνη, ειδοποιήστε μας το συντομότερο δυνατό. Δεδομένου ότι θα μας χρειαστούν περί τα τεσσεράμισι χρόνια για να μαζέψουμε τα αντίτιμα των εισιτηρίων μας, όσο πιο γρήγορα ενημερωθούμε τόσο καλύτερα θα είναι για μας. Κάθε μέρα θα είναι κέρδος. Σε αντίθεση με τους απλούς συνέλληνές μας, για τους οποίους κάθε μέρα, από τούδε και εφεξής, θα είναι απώλεια…
Εμείς ελπίζουμε να ξεριζωθούμε εγκαίρως…
Σας φιλούμε
τα εξαδέλφια σας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου