Ἡ τίγρη

Εἶναι μεσάνυχτα κι ἔχει πανσέληνο .

Μιά τίγρη καί μιά ὕαινα βγαίνουν ἀπό τή φωλιά τους

καί τριγυρνοῦν μέ τήν ἐλπίδα κάτι νά βροῦν γιά βραδυνό.

Κοιτάζουν γύρω τους ἀλλά δέν βλέπουν τίποτα:

Ἄς περιμένουμε νά ξημερώσει – λέει κάπως καρτερικά ἡ τίγρη.

Μά στάσου…, ἀκούγεται ἕνας ἐλαφρός θόρυβος ἀνάμεσα στά δέντρα…

Ποιός εἶναι; Μιά γυναίκα; Καί τί γυρεύει ἐδῶ τέτοια ὥρα;

Μπορεῖ νά περιμένει κάποιο φίλο…

Ἀλλά περπατάει μέ ὕφος ὕποπτο…

Κάτι κρύβει… Ἀσφαλῶς κάτι κρύβεται ἐδῶ…

Βαστάει ἕνα δέμα… Νά! Τώρα τό ἀφήνει… Εἶναι μιά κούκλα!…

Κούκλα; Μά εἶναι ζωντανό μωρό!

Φαίνεται νά τήν ἀποκαλεῖ μαμά… Καί τώρα;

Νά! τό σκοτώνει… Εἶναι ἡ μητέρα του… κατάλαβες;

Πῶς! ἡ μητέρα του; Ἄχ! Παναγία μου!…

Τρομαγμένη ἡ τίγρη, φεύγει μακριά,

ἐνῶ στῆς ὕαινας τό μάτι ἕνα δάκρυ κυλᾶ…