Ερωτική Ποίηση - Ανώνυμος της Κύπρου

I.
Κοιμόμουν -κι είδα πως κοιμόταν πλάι
εκείνη που μου πήρε την καρδιά
κι εγώ,λέει,ξαγρυπνούσα όπως παλιά
κι άκουγα την καρδιά μου να χτυπάει.

Γύρισα -όπως στον ύπνο του γυρνάει
καθένας μας και ψάχνει μια αγκαλιά
Γύρισα -κι όλα έγιναν ξανά
όπως όταν ο καθένας μας ξυπνάει.

Μάτια μου,όταν κλείνετε μου δίνετε
αυτό που μου στερείτε όταν ανοίγετε:
για χάρη μου τον κόσμο πια μη δείτε.


Μάτια μου,όταν κοιμάμαι ξαναβλέπετε
αυτήν που όταν ξυπνάω άλλος τη χαίρεται:
κλείστε λοιπόν για πάντα -να χαρείτε!




II.
Σαν το κερί που καίει και θα τελειώσει
την άχαρή μου νιότη έχεις λιώσει
κι ακόμη καίει,χειμώνα-καλοκαίρι.
Κι αν καίγομαι,για μένα έχει νυχτώσει
μες στο πρωί και μες στο μεσημέρι.
Κλαίω και σαν ήμουν σε σπηλιά
δε βλέπω -ούτε καν την αντηλιά.




III.
Τα δάκρυα δυναμώνουν
τη φλόγα που δε σβήνει:
δε μάχονται πια μέσα μου τα δυο.
Τα δάκρυα δε στεγνώνουν,
πυρώνει το καμίνι:
το ένα τ'άλλο θρέφει όταν θρηνούν.
Το δάκρυ το δροσερό!
Τι δροσερή φωτιά!
Πως σμίγουν στην πνοή μου!
Μα την πικρή ζωή μου,
όπως το χιόνι ο ήλιος,σπαταλά
η ομορφιά που ανθίζει
και μέσα μου όλα,όλα τα δροσίζει.


IV.
Όταν κατά το μέρος σου γυρίσω
και η γλυκιά σου όψη με φωτίζει
το φως σου,που βαθιά το νου μου αγγίζει,
με καίει και δεν ξέρω πια να ζήσω


Φοβάμαι απ'τη φωτιά μην ξεψυχήσω,
γιατί η καρδιά μου να μ'αφήνει αρχίζει
Φεύγω -κι είμαι τυφλός που δε γνωρίζει
το δρόμο κι όμως πρέπει να βαδίσω.


Φεύγω -απ'το θάνατό μου ξεμακραίνω.
Φεύγω -για κει που δεν θα σ'αγαπούσα.
Φεύγω -κι η αγάπη πάντα με προφταίνει.


Για χάρη όσων μ'αγάπησαν,σωπαίνω
θα έκλαιγαν,ότι κι αν τραγουδούσα
τόσο είν'η φωνή μου λυπημένη.



V.
Όταν ο ήλιος λάμψει την εσπέρα
θα δω που γνέφεις να'ρθω να σωθώ.
Όταν θα λάμψουν τ'άστρα μες στη μέρα,
θα δω το πρόσωπό σου,να χαρώ.
Όταν θ'αναφλεγεί πέρα ως πέρα
ο χρόνος,θα κοιτάξεις κατά δω.
Κι όσο το περιμένω,κι όσο το ελπίζω,
την άμμο σπέρνω και νερό θερίζω.







Κάρμα Νιρβαμή