Το κινητό...δίνω χωρίς τέλος

Κύλισε η ώρα κι' έφτασα,γυρνούσες εδώ κι' εκεί,

το βλέμμα, το μυαλό, αλλού ήταν χαμένα!

- Θα το αγοράσω, μου είπες

- Ωραία τότε θα μου δώσεις το παλιό, σε ρώτησα.

Το μάτι ψυχρό, θολό...υπολογιστικό!

-Τόσο κάνει...δώσε μου.

-Να δώσω...τόσα χρόνια δίνω, δίνω χωρίς τέλος,

μα πάλι ακόμη έτοιμος να δώσω, αλλά σαν χάρη σου το ζήτησα

-Όχι δεν σου το δίνω!

Κόμπος σφικτός κατέβηκε και σκάλωσε στο κέντρο της καρδιάς.

Μα τόσα χρόνια δίνω και τι ζήτησα; ένα μήπως; ένα ίσως;...ούτε κι' αυτό;...

Πικρό ποτήρι σταλάζει στην καρδιά...ίσως πρέπει να το περάσω...ίσως να τ' αξίζω τελικά!

Πολλές γωνιές έχει η ψυχή χρειάζεται κάπως να...στρογγυλέψει!

Αλήθεια πως θες να καθαρίσει;

πηγή