Έμπνευση

Επίμονο χάδι, πνοή
μουσική τού επίμονου λόγου
η συντροφιά μυστική συνοδεία,
τούτος ο έρως τού λόγου, ρυθμός,
δοκιμασία και παρηγοριά μαζί,
με κάνει παράφορα έξαλλο.

Επίμονη μια καθαρή μυρωδιά,
δίχως μυρωδιά φλοίσβος,
ροή νερού, άσπιλη.
Σαν διαμάντι απίθανο, ψυχρό,
που αστράφτει ψυχρά, δυνατό,
αίσθημα δυνατό.

Κρυστάλλινη μοναξιά, έκσταση
μύχια η μοναξιά τότε,
είναι ακτινοβολία τής ψυχής
αβάσταχτη έπαρση, σαν
δυστυχία έκθαμβη, πόνος
ερωτικά απαράμιλλος.

Ω του λόγου αγάπη περίκαλλη,
ο μονάχος άνθρωπος,
όταν σε γνωρίσει,
ξεπερνάει την ιδέα τής ύπαρξης.

Ζωή Καρέλλη
Από τη συλλογή Της μοναξιάς και της έπαρσης (1951)