Αδέλφι αδελφάκι μου αγαπημένο, αστεράκι που σε σήκωνα στα χέρια για να παίξεις να γελάσεις έχοντας όλα τα καλά, κι εσύ με κοίταζες με μάτια θαυμαστικά, μικρή καρδούλα που χτυπά.
Έπρεπε να φύγουμε μια μέρα.. Σε πήρα στην πλάτη, κρατούσες σφιχτά ένα κουτί με τα πολύτιμα και τα φυλαχτά, κι εγώ φορτώθηκα τη σοβαρότητα όλης της ευθύνης του μεγάλου, εγώ, μια μικρούλα λυγαριά.
Ήταν εκεί το βλέμμα το παραπονεμένο του «γιατί», ήταν μετά η αρρώστια και η πείνα να ξεγελαστεί. Ήταν όμως δίπλα και η αγάπη μας, μια ευλογημένη παντοτινή αγκαλιά που θρέφει και που γιάνει, που σκόρπιζε στα στενά σοκάκια μιας άλλης γειτονιάς το φως και που χάριζε όνειρα ελπίδας για μας μες το σκοτάδι..
Τώρα όλα αυτά έχουν πια περάσει, η ζωή μας είναι όμορφη ξανά.
Σου στέλνω μια φωτογραφία που βρήκα τυχαία σε μία έκθεση. Θυμάμαι, μας την έβγαλε εκείνο το πρωί ένας κύριος που μας κοίταξε στα μάτια, μας πόνεσε και μας μέτρησε στο φως…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου