Είναι δυνατόν ποτέ, τόσο ωραίο και γλυκό φρούτο να κάνει κακό;

Κάποια φορά συναντήθηκαν στη Μόσχα ο Γάλλος εγκυκλοπαιδιστής Νηντερώ και ο Μητροπολίτης Μόσχας Πλάτων (1730-1812).

Λέγει ο Νηντερώ:

-Ξέρετε, Σεβασμιότατε, εγώ δεν πιστεύω στο Θεό!

-Δεν πιστεύεις, ότι ο Θεός είναι πατέρας μας; Δεν εμπιστεύεσαι την ζωή σου στα χέρια Του, στην στοργή Του;

-Όχι, Σεβασμιότατε. Αυτό που λέτε, είναι κάτι το συνηθισμένο. Εγώ σας είπα κάτι το καινούργιο!

-Ποιό είναι το καινούργιο;

-Εγώ λέω, ότι δεν υπάρχει Θεός!

-Και για καινούργιο το λες αυτό; το είπαν και άλλοι!

-Ποιος; Πότε;

-Γράφει ο Δαβίδ: «Είπεν άφρων έν τη καρδία αυτού· ουκ εστί Θεός» (Ψαλμ. 13,1). Να λοιπόν τα ίδια λέτε με τον άνθρωπο αυτό, που έζησε πριν τρεις χιλιάδες χρόνια! Με μια διαφορά. Ο παλαιός εκείνος άφρων δίσταζε να το ξεστομίσει, γιατί είχε λίγο μυαλό και ντρεπόταν τον κόσμο, ενώ εσύ το λες ελεύθερα!

* * *

Οι εξυπνάδες του τύπου Νηντερώ δεν λύνουν το ζήτημα, αν υπάρχει Θεός ή όχι. Απλώς δείχνουν, πόσο επιπόλαιοι είναι οι άνθρωποι, που δεν θέλουν να το καταλάβουν ότι ο Θεός είναι αόρατος, ακατάληπτος, απερίγραπτος, απρόσιτος στις αισθήσεις μας και στη διάνοια μας.

Για την αγία Γραφή λοιπόν, ο άπιστος είναι άφρων· δηλαδή άνθρωπος, που δεν χρησιμοποιεί σωστά το νου του, (προσπαθώντας να βρει το Θεό), αλλά τον χρησιμοποιεί στραβά (ψάχνοντας να βρει τρόπο να Τον αρνηθεί)!

Και είναι πραγματικά ανόητος. Αφού φαντάζεται τον εαυτό του πολύ έξυπνο! Και εκείνους που πιστεύουν στο Θεό κουτούς! Όμως: «Ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν»- δηλαδή, ο Θεός τους εγωιστές τους θεωρεί εχθρούς Του και τους πολεμάει· τη χάρη Του την δίνει στους ταπεινούς.

Η απλούστερη μορφή ταπείνωσης είναι, να πιστεύουμε ότι ο Θεός είναι πιο σοφός από εμάς.

Όταν ο άνθρωπος δεν έχει αυτή την ταπείνωση, κάθε άλλη μορφή ταπείνωσης του είναι ανώφελη! Είναι σχιζοφρενικό να είμαστε ταπεινοί στους ανθρώπους, και να μην θέλουμε να ταπεινωθούμε στο Θεό, παραδεχόμενοι ότι:

• όλα όσα λέγει είναι καλά·
• όλα όσα κάνει είναι αγαθά·
• όλα όσα μας διδάσκει σοφά.

Την κακή ώθηση, να στρεφόμαστε εναντίον του Θεού, μας την έδωσε ο διάβολος, που είπε στην Εύα:

-Εύα, σας είπε ο Θεός να μην φάτε από τον καρπό αυτό, τάχα για να μην πάθετε κακό; Ψέματα είναι! Είναι δυνατόν ποτέ, τόσο ωραίο και γλυκό φρούτο να κάνει κακό;

Η Εύα επίστεψε τον διάβολο. Επίστεψε, ότι η ίδια βλέπει αρκετά καλά. Και καταλαβαίνει, σε τί ο Θεός της λέει πράγματα ωφέλιμα και σωστά, και σε τί λαθεμένα και βλαβερά! Και εμείς συνεχίζουμε να ζούμε και να προχωρούμε με τα διδάγματα του φιδιού και της Εύας!

* * *

Από την κατάσταση αυτή ήρθε να μας σώσει ο μονογενής Υιός του Θεού, διδάσκοντας μας ότι πρέπει να ακούμε το Θεό.

Δεν μας το δίδαξε με τα λόγια, που είναι πάντοτε εύκολα, αλλά με τα έργα Του και με τα πάθη Του.

«Εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» (Φιλ. 2,8).

Αυτή η πίστη αγιάζει. Αυτή η πίστη σώζει.

Προϋπόθεση της πίστης είναι η ταπείνωση.

Λίγη ταπείνωση μας χρειάζεται.

(Μητροπ. Νικοπόλεως Μελετίου, «Αγαλλίαμα καρδίας», εκδ.Ι.Μ.Νικοπόλεως)

πηγή