ΤΟ ΚΑΝΑΡΙ ΜΟΥ

Μικρό κανάρι,
Πόσο θα ευφραίνεσαι
Με τέτοια χάρη
Να κιλαϊδείς,
Ενώ για σένα
Μάγια δεν έχουνε
Τα ζηλεμένα
Βραβεία της γης!

Μήπως η μόνη
Κρυφή αναγάλλιαση
Τ΄ανθρώπου σώνει
Γι΄ανταμοιβή;
Ζητώντας άλλη,
Χαρά δε χαίρεται
Τόσο μεγάλη,
Τόσο αγνή.

Τάχα στο θόλο
Που φυλακίστηκες
Τον κόσμον όλο
Συ λησμονάς,
Μηδέ παντέχεις
Οπού γοργότατες
Φτερούγες έχεις
Για να πετάς;

Με δίχως πόνο
Τάχα η φωνούλα σου
Για τούτο μόνο
Γλυκολαλεί;
Παρόμοια χάρη
Ψυχή που αισθάνεται,
Αθώο κανάρι,
Δε σου φθονεί.

Παιδιά, γονέους,
Γλυκιά συντρόφισσα,
Τόπους ωραίους,
Άνθια, νερά
Ίσως δεν κράζεις
Ποτέ στη μνήμη σου,
Και αναγαλλιάζεις
Μες την ερμιά.

Γι΄άλλους το χώμα
με κλάψες βρέχομε,
Στ΄άχαρο σώμα
Κλεισμένοι εμείς,
Όσο που η Μοίρα
Τραβάει το πνεύμα μας
Από τη θύρα
Της φυλακής.

Εκείνο που ξέρει
Πως εγεννήθηκε
Για κάποιο αστέρι,
Που το καλεί΄
Και θρέφει ελπίδα
Με τ΄άλλα πνεύματα
Στη νέα πατρίδα
Ν΄ανταμωθεί.

Μ΄αυτά ενωμένο,
Πικρές ενθύμησες
Το ευτυχισμένο
Δε θα ΄χει πλειο,
Και θ΄αρχινήσει
-Κανάρι αθάνατο-
Να κιλαϊδήσει
Στον ουρανό.

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΜΑΡΚΟΡΑΣ
(1826-1911)