Από τα "ντου" της θύρας 4 στον δρόμο του Θεού

απο τη «θρησκεία» στη θρησκεία...

Του ΚΩΣΤΑ ΚΟΥΣΗ

Δουλεύει όλη την ημέρα, με φωτογραφίες Αγίων κολλημένες στα ντουλάπια -ανάμεσά τους και μία του Κούδα και μία του Αγγελου Αναστασιάδη

Μπαίνοντας στα γραφεία εκδοτικού ομίλου της Θεσσαλονίκης, πέραν των γραφείων και των δημοσιογράφων που εργάζονται, θα παρατηρήσεις έναν αεικίνητο 40άρη που κάνει εκεί τα πάντα! Διορθώνει, κουβαλάει, μαγειρεύει, φτιάχνει καφέδες, μεταφέρει και πάνω απ' όλα μοιράζεται τη νέα του ζωή απλόχερα και με χαμόγελο.

Ο Αντώνης Κλαδάς, γνωστός στο οπαδικό κίνημα και ως «ξιφίας», έχει παρατήσει την κερκίδα πλέον. Από τις εκδρομές, τα «ντου», τις καταχρήσεις και τα πούλμαν -όλα για τη μεγάλη αγάπη που λέγεται ΠΑΟΚ- στα 40 του πλέον είναι «άλλος άνθρωπος».

O Αντώνης με οπαδούς του ΠΑΟΚ, βαμμένοι όλοι με μπογιές, έξω απ' το «Πατινουάρ» της Γενεύης, για τον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων στο μπάσκετ, το 1991

Τον κέρδισε ο λόγος του Θεού, είναι πλέον αυτό που λέμε «θεοσεβούμενος», αλλά όχι με την πλευρά που ίσως επιδιώκουν κάποιοι να δείχνουν ή να διαφημίζουν. Πλέον δεν θα τον ακούσεις να εκστομίζει οποιαδήποτε βρισιά, να λέει κάτι άσχημο για οποιονδήποτε, ούτε ένα ψέμα για αστείο, όταν τον παρακινούν να κάνει μια πλάκα σε κάποιον συνάδελφο. «Ο Αντώνης είναι η ψυχή του ομίλου μας», λένε μ' ένα στόμα οι πάνω από 100 εργαζόμενοι. Παντρεμένος εδώ και πέντε χρόνια με τη δημοσιογράφο Αλίκη Μίντση, έχουν ήδη μαζί τρεις κόρες: τη Δήμητρα, τη Γεωργία και τη νεοφερμένη Κλεοπάτρα, όπως θα ονομαστεί.

Η εντυπωσιακή αυτή μεταστροφή αρχικά θεωρήθηκε απίστευτη για τους φίλους του στην Τούμπα, στον «ναό» όπου ο Αντώνης ξημεροβραδιαζόταν για «τον ΠΑΟΚ, την καψούρα μας τότε». Μας δέχεται χωρίς αναστολές για τον φωτογραφικό φακό ή τις ερωτήσεις της «Ε»: «Δεν έχω πρόβλημα, δείξτε τις εικόνες, τα παιδιά μου. Να δουν όλοι εκεί έξω τι μπορούν να κερδίσουν αν έρθουν κοντά στον Θεό και φύγουν απ' αυτήν την αηδία που λέγεται... φανατισμός για τις ομάδες».

Ο πρώτος

Οσοι μπαίνουν μέσα στο κυλικείο του, αντικρίζουν εικόνες του Χριστού και Αγίων, αλλά και της οικογένειάς του.

Ο Αντώνης Κλαδάς «διαδέχτηκε» το 1992 στην προεδρία του πλέον ιστορικού Συνδέσμου Φιλάθλων του ΠΑΟΚ, τη Θύρα 4, τον «θρυλικό Μάκη τον μανάβη». Ηταν ένα απ' τα «πρωτοπαλίκαρά» του. Λίγο καιρό αφότου ανέλαβε, έγιναν τα επεισόδια στην Τούμπα στον αγώνα του «δικεφάλου» με την Παρί Σεν Ζερμέν.

Οι οπαδοί ήθελαν την αποχώρηση του τότε προέδρου Θωμά Βουλινού, το αποτέλεσμα ήταν απογοητευτικό (0-3) και το «ντου» απ' την κερκίδα αναπόφευκτο. Μετά τα γεγονότα ο Βουλινός σε τηλεοπτικές του δηλώσεις είπε: «Τα επεισόδια ήταν προσχεδιασμένα από κάποιον Αντώνη, μου διαφεύγει το επίθετό του, και καλώ τον εισαγγελέα να τον συλλάβει».

«Δεν είχα καμία σχέση. Ημουν στη Θύρα 4, αλλά όχι στην πόρτα, που λένε μάλιστα ότι άνοιξα εγώ», θυμάται ο Αντώνης. «Κρύφτηκα όμως για δύο ημέρες, τι να κάνω; Παρουσιάστηκα μόνος μου μετά στην Αστυνομία και έγινε το δικαστήριο ύστερα από πέντε χρόνια. Εκεί αθωώθηκα, αν και ο εισαγγελέας είχε ζητήσει την ενοχή μας». Συγκατηγορούμενοι του Κλαδά ήταν ο τότε πρόεδρος του Συνδέσμου Φιλάθλων Τούμπας και ένας οπαδός που συνελήφθη. «Αθώοι», είπε η πρόεδρος του δικαστηρίου, αφού δεν υπήρχαν αποδείξεις ότι ο Αντώνης ήταν αυτός που υποκίνησε τα επεισόδια!

«Εξετάστηκαν ως μάρτυρες δεκάδες αστυνομικοί και αξιωματικοί. Κανείς δεν είπε τίποτε για μένα. Και τι να έλεγαν οι άνθρωποι... Μόνο ένας παρουσιάστηκε και είπε: "Ναι, τον αναγνωρίζω, αυτός είναι που και σε άλλους αγώνες έκανε επεισόδια". Για κακή μου τύχη, εκείνη την εποχή (σ.σ. 1997) είχαν μόλις γίνει επεισόδια στην Αθήνα, στον αγώνα Ιωνικού-Ολυμπιακού, όπου είχε πέσει πολύ ξύλο, αλλά και στη Λάρισα σε αγώνα Λάρισας-Βόλου! Το κλίμα τότε ήταν όπως τώρα, όλοι στην "τσίτα", έψαχναν για "ενόχους". Ημουν, όμως, αθώος και το δικαστήριο απέδωσε δικαιοσύνη», υποστηρίζει. «Ημουν ο πρώτος οπαδός που επώνυμα κυνηγήθηκε από διοικήσεις και εφημερίδες. Ηξερα, όμως, ότι δεν είχα κάνει κάτι κακό. Αγαπούσα και αγαπώ την ομάδα μου. Αλλες εποχές τότε, σε όλα τα επίπεδα».

-Τι έγινε και σταμάτησες να πηγαίνεις στο γήπεδο τελικά;

«Γύρισα στον Θεό. Βλάκας είμαι; Κατάλαβα ότι αυτός ο δρόμος δεν οδηγούσε πουθενά. Με τη βοήθεια του πνευματικού μου άλλαξα πορεία ζωής. Ο πάτερ Βασίλης ήταν αυτός που με έκανε να ξεκόψω τελείως. Κατάλαβα ότι υπήρχε ημερομηνία λήξεως σ' αυτό που έκανα και έπρεπε σε κάποια φάση να στρώσω τη ζωή μου. Να είναι καλά ο εργοδότης μου, που μου έδωσε την ευκαιρία, δούλεψα και έκανα οικογένεια».

Το μίσος

Αλλος άνθρωπος πλέον, με τις τρεις κόρες του αγκαλιά και διαρκές χαμόγελο

-Τι θυμάσαι από εκείνα τα χρόνια; Ηταν τόσο τεταμένη η κατάσταση, όπως τώρα, στο οπαδικό κίνημα;

«Πάντα φώλιαζε το μίσος στις ψυχές μας. Το απλό πικάρισμα, η καζούρα γινόταν κακία. Εκείνα τα χρόνια κατεβαίναμε στην Αθήνα χωρίς προστασία της Αστυνομίας, οπότε η άμυνά μας ήταν η βία. Ημασταν όμως πιο ρομαντικοί γιατί αγαπούσαμε τον ΠΑΟΚ πραγματικά, δεν είχαμε άλλα κίνητρα, όπως ίσως έχουν τώρα κάποιοι. Και τότε υπήρχαν, δυστυχώς, επεισόδια γιατί οι οπαδοί του ΠΑΟΚ δεν έλειπαν ποτέ απ' την εξέδρα. Πράγμα που οι άλλοι οπαδοί στην Τούμπα δεν έκαναν. Εμείς πηγαίναμε παντού».

-Οι αρχηγοί των συνδέσμων των ομάδων είχατε επαφές; Μιλούσατε;

«Με κάποιους είχαμε και άριστες σχέσεις, όπως και με πολλούς Ολυμπιακούς. Μας χώριζε μόνο το κάγκελο. Δεν είχαμε ποτέ, όμως, επικοινωνία για επεισόδια ή ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Τότε θέλαμε απλώς να φανεί ότι έχουμε βροντερό "παρών" μες στο γήπεδο, ποιος θα ακουστεί πιο πολύ, ποιος θα είναι καλύτερος ως οπαδός, ποιος θα κάνει την καλύτερη κερκίδα».

-Ποια ήταν τα χειρότερα επεισόδια που έζησες;

«Ηταν το 1989, στο Καραϊσκάκη, σε αγώνα με τον Ολυμπιακό. Πήγαμε εκεί χωρίς εισιτήρια. Με πρόεδρο τον Σαλιαρέλη. Ηταν τότε προσβλητικό γι' αυτούς, αλλά εμείς μπήκαμε στο γήπεδο. Ημασταν δέκα πούλμαν, γεμάτα, χωρίς να έχουμε εισιτήρια. Μας έβαλε μέσα ο Σαλιαρέλης αφού προηγήθηκαν πολλά επεισόδια. Οταν μπήκαμε μέσα, έγινε χαμός, έσπασαν την πόρτα της Θύρας 7, μπήκαν μέσα, μας επιτέθηκαν στη 12 όπου ήμασταν και ο αγώνας άρχισε ύστερα από 20 λεπτά. Τα ΜΑΤ ήρθαν μετά! Πολύ άσχημη εμπειρία είχαμε και στη Λεωφόρο. Το 1987, σε ματς με τον ΠΑΟ, χάσαμε 1-0 με γκολ του Σαραβάκου. Αναγκαστήκαμε στο ημίχρονο να φύγουμε απ' το γήπεδο! Οι οπαδοί τους βγήκαν έξω, πήραν μάρμαρα και τσιμέντα και μας τα πετούσαν. Ημασταν απροστάτευτοι και απ' τους 300, οι 299 ήμασταν όλοι με ανοιγμένα τα κεφάλια. Ολα αυτά με έκαναν να σκεφτώ ότι όλα τα παιδιά που ακολουθούν μια ομάδα το μόνο που κάνουν είναι να καταστρέφουν τη ζωή τους. Δεν αξίζει για μια ομάδα να χάνονται ζωές ή να καταστρέφονται μέσω της φυλακής».

Τελευταία

-Δεν ξαναπήγες έκτοτε σε αγώνα του ΠΑΟΚ;

«Τελευταία φορά πήγα στον αγώνα ΠΑΟΚ- Γαλατασαράι, το 1999, για τον σεισμό που είχε γίνει στην Τουρκία και έφυγα στο ημίχρονο, όταν μες στη Θύρα 1 της Τούμπας άκουσα έναν να βρίζει τα Θεία. Του όρμηξα και μου όρμηξαν αμέσως άλλοι γιατί με πέρασαν για τρελό».

-Από τον σύνδεσμο πότε σταμάτησες;

«Μετά την υπόθεση με τον Βουλινό, παραιτήθηκα από πρόεδρος, αλλά σταδιακά πήγαινα. Μέχρι το 1999 πήγαινα και εκδρομές με τον ΠΑΟΚ. Η τελευταία μου εκδρομή ήταν στη Βιτόρια, στον τελικό του Κυπελλούχων του μπάσκετ με την Ταουγκρές».

-Ποιες ήταν οι σχέσεις σας ως συνδεσμίτες, τότε, με τις διοικήσεις των ΠΑΕ;

«Ποτέ οι σχέσεις μας δεν ήταν καλές. Στον ΠΑΟΚ οι διοικήσεις δεν μπορούσαν να κάνουν την ομάδα όπως την ονειρευόμασταν και τη θέλαμε ως οπαδοί. Παίρναμε εισιτήρια, αλλά μέχρι εκεί».

-Πώς αισθάνεσαι τώρα όταν ακούς για τον ΠΑΟΚ, το γήπεδο, τη βία και όσα ταλαιπωρούν το ελληνικό ποδόσφαιρο;

«Μακάρι να μπορούσα με όλη μου την ψυχή να πείσω τα νέα παιδιά που εμπλέκονται στα επεισόδια ότι σε λίγα χρόνια θα τα βλέπουν με άλλο μάτι και θα γελάνε».

-Συμβαδίζει Εκκλησία και γήπεδο;

«Ο Χριστός είπε "Αγάπη". Κι εκεί μέσα, στα γήπεδα, δεν υπάρχει αγάπη. Μακάρι να ήταν διαφορετικά, και τότε μπορεί και να ξαναπήγαινα...».

..... Και για όσους δεν είναι και πολύ "εξοικιωμένοι" με τον κόσμο της κερκίδας (ιδιαίτερα εκείνης της εποχής) πάρτε μία γεύση. (Τι μου θυμίζεις τώρα...)

πηγή