Να πάρουμε πίσω τις γειτονιές και τις ζωές μας

Την αφίσα των παιδιών από μια αναρχική συλλογικότητα, την είδα σήμερα το πρωί βολτάροντας στην παραλία του Πειραιά, κοντά στη μαρίνα Ζέας.

Αυτό που χαίρομαι στις αναρχικές πρωτοβουλίες είναι το δημιουργικό, αυτοοργανωτικό, ευκίνητο, κεφάτο μα κυρίως αλληλέγγυο πνεύμα τους.Δεν περιμένουν να γίνει η παγκόσμια οικοδόμηση της αταξικής κοινωνίας . Παλεύουν στο συγκεκριμένο χωρόχρονο για να πραγματώσουν τη δική τους Ουτοπία.

Σε αυτό το επίπεδο ταιριάζουν αρκετά με τις πρωτοχριστιανικές απόψεις για την κοινοτική ζωή και αλληλεγγύη στο «εδώ και τώρα» , για μοίρασμα του πλούτου, των αγαθών και υπηρεσιών, ανάλογα με τις ανάγκες του συνόλου και όχι σύμφωνα με τις ανεξέλεγκτες εγωτιστικές επιθυμίες τού ατόμου.

Βέβαια τα παιδιά των αναρχικών συνάξεων βλέπουν την Εκκλησία σαν μία ακόμα εξουσιαστική δομή που θέλει να μας κάνει τη ζωή δύσκολη, δυσκολότερη από όσο είναι στ΄αλήθεια. Μπορεί και νάχουν δίκιο κατά ένα μεγάλο μέρος.

Ωστόσο αν η σχέση με τον Θεό ιδωθεί ως σχέση με τον Πατέρα -διακονητή και όχι με έναν πατέρα-αφέντη ή μπαμπούλα , τότε και η σχέση με την Εκκλησία μπορεί να βιωθεί ως σχέση με τη Μάνα-αγκαλιά, ως επιστροφή στη μήτρα της ύπαρξης μας , στο απάγκιο όπου ξεκουραζόμαστε απ΄τους αέρηδες και τις φουρτούνες του δυσβίωτου βίου μας.

Για να δημιουργηθούν όμως αυτές οι αγαπητικές συνθήκες απαιτούνται θεοφόροι πατέρες που γνωρίζουν βιωματικά τον Θεό-Αγάπη, όπως ησαν οι γεροντάδες Πορφύριος ,Παΐσιος, Ιάκωβος, Ιουστίνος, Κλεόπας ή τουλάχιστον πατέρες που βαδίζουν πάνω στα χνάρια τους. Κάτι όχι σύνηθες , ούτε ιδιαιτερα εύκολο να συμβεί μέσα στις συνθήκες της κρατικοποιημένης, και εν πολλοίς εκκοσμικευμένης, εκκλησιαστικής διοίκησης.

πηγή