Η Βυζαντινή Συναλληλία

«Η Βυζαντινή Συναλληλία, ή Συμφωνία, είναι η συνειδητοποίηση του Κράτους ως διακόνου του Θεού προς χάριν της Εκκλησίας του [δηλ. του Σώματος του Χριστού Λόγου].

Είναι η εκδήλωση των θείων ενεργειών που διαιρούνται αδιαιρέτως στην κατ’ οικείωσιν και την κατά δημιουργία βασιλεία. Όπως η δομή του ναού προστατεύει τους πιστούς από τα άγρια στοιχεία της γήινης φύσεως, έτσι και το χριστιανικό Ρωμαϊκό κράτος [δηλ. το λεγόμενο Βυζάντιο] σχηματίζει ένα ευνοϊκό περιβάλλον για τους πιστούς, και τους προστατεύει από τα άγρια στοιχεία της ανθρώπινης φύσεως.

Η συναλληλία δεν αποτελεί ιδανικό σύστημα εφόσον η εξουσία είναι πρακτική αντιμετώπιση της πτώσεως [τωνΠρωτοπλάστων]. Ο στόχος της χριστιανικής πολιτείας είναι η θέωση, στην οποία το Κράτος και συνεπώς η συναλληλία καταργούνται. Άλλωστε, [ως κοινότητα των εν θέωση στα μάτια του Θεού ανθρώπων, δηλαδή των γνωστών και άγνωστων αγίων,] η Εκκλησία δεν βασίζεται στο Κράτος για την λειτουργία και την συνέχειά της.

Γι’ αυτούς τους λόγους μάλλον δεν υπάρχει δόγμα ή κανόνας που ορίζει διεξοδικά την συμφωνία των δύο δυνάμεων [, της Εκκλησίας και του Κράτους]. Όμως επικρατεί λίγο-πολύ μία συνοχή στη σκέψη των Πατέρων, βασιλέων και υπηκόων της Ρωμανίας (του αποκαλούμενου - αρχικά από τους Φράγκους - Βυζαντίου).»

Συναλληλία και όχι Δημοκρατία: To Υπέροχο της Ρωμηοσύνης
Κυριάκος Δουνέτας
ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΠΕΡΙΟΧΗ, Τεύχος 50, Χειμώνας 2008 - 2009


πηγή