Μικρή εισαγωγή περί ερωτικού συζυγικού πάθους και ψεύδους

Ένα βασικό χαρακτηριστικό της μακαρίτισσας μάνας μου, λατρεμένο μου, ήταν η ευθύτητα και απίστευτη ειλικρίνεια της.

Αγανακτούσε με αυτό ο συχωρεμένος πατέρας μου, και-καλώς ή κακώς- μου εκμυστηρευόταν:

-Άκου, ρε κόρη!
Την αγκαλιάζω ...κάνουμε αγάπες όπως κάνει το αντρόγυνο, και μετά...μου δίνει μια κλοτσιά, με πετάει σχεδόν κάτω απ'το κρεβάτι και μου λέει:

-Αντε! τελείωνε!
Θέλω να πλύνω τα πιάτααα!

Μωρέ τι να την κάνω εγώ τόοσο τίμια που με τον απότομο τρόπο της, με ξυλιάζει;
Δε γινότανε να ήτανε λίιιγο πουτάνα

(Θε μου Θε μου, κανείς δεν είναι ευχαριστημένος με ό,τι διαθέτει!)

να μου λέει:

-Ναι μαναράκι μου, ό,τι πεις εσύ, τι θέλεις, αγάπη μου, να σου κάνω;

Χίλιες φορές καλύτερα θα ήτανε!
Μία, δύο, τρεις, πέντε αυτό το σκηνικό...
Ε! μετά την έστειλα στο διάολο τη συζυγική πίστη και ησύχασε το κεφάλι μου!

Δε μπορούσα να κάθομαι να παρακαλάω!

Με καταλαβαίνεις;
...............................................

Τον καταλαβαίνω.

Η μάνα μου υπήρξε η μία άκρη.

Οι πολιτικοί της Ελλάδας στα χρόνια που ζω, είναι η άλλη άκρη.

Αυτοί, κλασαυχενιζόμενοι-οι και τα νομικά παίζοντες στα μακριά γαμψώνυχα δάχτυλά τους- δρουν -στην πλειονότητά τους- ως ξεκάθαρες επί χρήμασιν εκδιδόμεναι γυναίκες και ημείς-οι ως προς την πολιτικήν και την οικονομίαν νηπιάζοντες- γινόμαστε άναυδοι θεατές εις το της επί χρήμασιν εκδιδομένης γυναικός, μέεεγα κιγκλίδωμαααα!

(τα γράφω ...καλυμμένα προκειμένου να μη σκανδαλιστούν οι βαρείς... θεούσοι που κρυφοδιαβάζουν, αγαλλομένω νο-ί, αυτή τη σελίδα)

-Με πιάνεις;
-Σε έπιασα!

Και θα ρώταγε ο μακαρίτης ο Καζαντζάκης:

-Ο ίσιος δρόμος σήμερα χάθηκε;

-Έτσι φαίνεται.

-Μάλιστα.
Χάθηκε!

Οι άνθρωποι ή θα είναι αφανείς, ευθείς, εντιμότατοι, άγιοι ή θα εκπορνεύονται αδιστάκτως.

-Μήπως υπήρχε το ί δ ι ο ποσοστό σε κάθε εποχή;

Μήπως εμένα τ ώ ρ α άνοιξαν τα θεόχαζα τα ματάκια μου;

Την απορία, ποιος ευλογημένος, θα μου λύσει;

ΣΑΛΟΓΡΑΙΑ