2 ευκαιρίες..

Θυμάσαι πως γνωριστήκαμε;
Όταν το (ήχο) χρώμα μου μπήκε στο μυαλό σου..
Από τότε την έβαψες!

Όμως δε θα γράψω για σένα αυτή την νύχτα.
Θα γράψω για μας!

Είσαι μικρότερο παιδί από μένα αλλά εγώ μεγαλύτερο πιτσιρίκι..
Έχουμε ανταλλάξει τόσες λέξεις,
όσες και οι υποσχέσεις των γραβατωμένων Σπαρτιατών!
Φοράς τις ιδέες μου!
Συνεχίζεις να σκέφτεσαι εσύ για μένα όταν αποκοιμιέμαι!
Θυμάσαι εσύ για μένα αυτά που ξεχνάει η γλώσσα μου!
Εγώ για σένα θυμάμαι αυτά που θυμάται η καρδιά μου!
Αν και η αμνησία μου έχει τόσες προηγούμενες ζωές όσες εγώ..
Δε ξεχνάει να με ακολουθεί παντού!

Όταν πρώτο άκουσες ότι φοβάμαι τον Θάνατο, τρόμαξες!
Γιατί εσύ γνωρίζεις πως τον Θάνατο τον είχα 30 χρόνια για καθαρίστρια!
Να μου καθαρίζει αυτά τα 3 γράμματα που πετούσα συνέχεια στο πάτωμα..
ΖΩΗ!

Αυτή την στιγμή που μιλάω ακούω το «Βροχή» και βρέχει..
«Μη φοβάσαι τίποτα, είμαι εδώ να μπω μπροστά απ'τη σφαίρα»
Λέει το τραγουδάκι..
«Μη φοβάσαι τίποτα» Μου λες εσύ τώρα!
Τον Θάνατο ναι τον φοβάμαι!
Γιατί φοβάμαι ότι λυπάμαι..

Και φοβάμαι πολύ τους Ηλίθιους.
Με κεφαλαίο το Ήτα όπως η Ήττα!

Δε με φοβίζει να χάσω ένα μηδέν 1-0 από τον Θάνατο.
Ακόμα και τώρα να μου χτυπήσει το κουδούνι θα τον κεράσω μελομακάρονο!
Δε με φοβίζει αν μου πει ότι ο χρόνος μου τελείωσε!
Γιατί ο χρόνος μου έχει κολλήσει σαν cd κατεστραμένο,
που παίζει συνέχεια την ίδια ατάκα!
« Έζησα »

Αυτό που με φοβίζει είναι πως ο Θάνατος δεν είναι ένας.
Είναι 2 και τους πάμε βόλτα στο καθημερινό Λούνα παρκ..
Και ο μπαγάσας δε λέει να ξεφύγει σα τα μπαλόνια.
Έχει γίνει προέκταση της γραμμής της ζωής στην παλάμη μας..

Υπάρχουν μόνο δυο ευκαιρίες!

Να μουντζώσουμε τον Θεό!
ή
Να με αγαπήσεις για πάντα..
Γλιτώσαμε ήδη!

Α κ ρ ό ν ε ι ρ ο..