Μπατάρει μονόπατα, ένα είδος δεκανίκι που χάνει λάδια, αλλά τα καταφέρνει μια χαρά… Σερβίρει τους μεζέδες του με αξιοπρέπεια και κυριλίκι, με βηματισμό εξαιρετικά προσωπικό, και σε πιατάκια καραμερακλαντάν, περικαλώ εντόνως….Πέντε τραπεζάκια όλα κι όλα, ένα υπόγειο κρασοπουλιό που πουλάει στα σπιτικά μικρές αποδράσεις, κάτι βαρέλια του κρασιού βαμμένα κόκκινα, και….. ιδού ο Μιχάλης, ακραιφνής προθιερεύς των απανταχού βαρελοφρόνων, με αμαρτωλές εξάρσεις του στυλ « έχω βράσει και λίγη γίδα» , (σαρακοστιάτικα!!)η ας πούμε «έχω και κάτι πατατούλες οφτές, στη χόβολη»….
Το ντεκόρ , χρονομηχανή… Κολοκύθες, νταμιτζάνες, γραμμόφωνα, φωτογραφίες, η γοητεία του ντεκαντάνς πασπαλισμένη με χρυσή καρβουνόσκονη…. Η μουσική υπόκρουση κλασίκ παλιό λαϊκό, Γαβαλάς ας πούμε, και διάφορες τέτοιες ακραίες καταστάσεις…. « Όσο κι αν πίνω κι αν πίνω κι αν μεθώ, να σε ξεχάσω δεν μπορώ», και το κρασάκι το βάζεις μόνος σου κατ’ ευθείαν από το βαρέλι.
Κουτσαίνει και μπατάρει μονόπατα, αλλά το κρασί του είναι γλυκόπιοτο, και τα μεζεδάκια του δεν κουτσαίνουν, και όλα είναι όπως θα’ πρεπε να είναι, και καμιά φορά οι κουβέντες γίνονται συννεφάκια καπνού, τα γέλια ανακατεύονται με τα φιλικά βρισίδια, ο ποιητής μπαίνει αλαφιασμένος, έξω βρέχει, μέσα είναι καλά, είναι ζεστά, είναι όμορφα….
Κουτσαίνει ο μαγκάκος, αλλά το μυαλό περπατάει κανονικά, και μάλλον προς το γρήγορο… Όχι βέβαια τόσο γρήγορα όσο εκείνη την ημέρα που έσκασε στο αμπάρι του πλοίου, και έχασε το ένα του πόδι δέκα μέρες πριν βγει στην σύνταξη, ένας βαρύς και παράξενος μεζές που πέρασε σαν σφαίρα μέσα από την ανοιχτή καταπακτή…
pavel
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου