Σε γέννησε ο άνεμος στη μήτρα της Σελήνης
κι ανάδοχός σου χρίστηκε του ουρανού η μπόρα
το λάδι μιας γριάς ελιάς σου ορίσανε να δίνεις
όπου οι στάλες της βροχής σφυροκοπούν την ώρα.
Κι εσύ μικρή σαν όνειρο που τρέχει όταν κοιμάμαι
αφήνοντας απόηχους τραυλούς και μαγεμένους
μοιράζει ξόρκια σ’ όλα αυτά που τρέμω και φοβάμαι
για να μπορέσεις μια βραδιά να βρεις τους νικημένους…
…τους ποιητές που λήστεψαν εχθές την Άνω Πόλη
και ξέραναν τα σύννεφα και ήπιανε την μπόρα
αφήνοντας ως σύμβολο το μαύρο τους το βόλι
πυροβολώντας άξαφνα σ’ ό,τι έχτισες ως τώρα.
Κοιμήσου κόρη του Βοριά, του Φέγγους θυγατέρα
σε ζάλησαν τα όργανα, σε κούρασαν τα βράδια
λίγο κρασί στα μάτια σου και θα τα κάνω πέρα
τα όνειρα που στοίχειωσαν παλιά κρυφά μας χάδια.
Χρήστος Μιχαήλ (aiolos)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου