Σωκράτης, εγκρατής κι ωραίος

Την πέτρα ρώτησα να πει τι ξέρει και αντέχει

Κι εκείνη μου ‘πε τη σιωπή για μυστικό της έχει

Το αστέρι ρώτησα μετά τι έχει μάθει ως τώρα

Τα χίλια χρόνια μ’ απαντά περνάνε σε μιαν ώρα

Και πάνω ο ήλιος μια πληγή, μια κόκκινη κηλίδα

Λάβα το φως αιμορραγεί να κάψει ό,τι είδα

Και πάνω ο ήλιος μια πληγή, μια κόκκινη κηλίδα

Λάβα το φως αιμορραγεί, να κάψει ό,τι είδα

Το χώμα ρώτησα ξανά παλιά αν ήταν σώμα

Και μου ‘πε τα ψηλά βουνά και αυτά θα γίνουν χώμα

Κι ύστερα εσένανε ρωτώ το νόημα του κόσμου

Και λες το χέρι σου κρατώ και εσύ είσαι δικός μου

Και πάνω ο ήλιος μια βροχή μια χρυσαφένια βρύση

Νερό το φως του να πνιγεί όποιος θέλει να ζήσει